- Ha ! Estas do bedaŭrinda ke ĉi tiu altvalora malkovro ne ankoraŭ estis eltrovita ! ekkriis la instruisto. Kiel mi plezure spirus duondekduon da sandviĉoj kaj kvaronon da ladbovaĵo, nur por apetitigi min !
Kaj TOrteto, dronita en duone ĝuema revado en kiu li duonvidis frandindaj atmosferaj manĝaĵoj, pretervole malfermis la buŝon, plenpulme spiregis, forgesante ke li havis apenaŭ kion nutri sin laŭ la kutima maniero.
Godfredo eltiris lin el lia meditado, kaj revenigis lin en la realon.
Temis realigi pli kompletan instaladon ene de Vilĉjo-Arbo.
La unua zorgo estis strebi al purigado de la estonta loĝejo. Nepris, unue, eltiri plurajn kvintalojn da tiu vegetala polvo kiuj kovris la grundon kaj en kiu ni duonkrure sinkis. Du horoj de laboro apenaŭ sufiĉis por tiu peniga tasko, sed finfine la ĉambro estis malembarasita de tiu pulvora tavolo kiu leviĝis per nubetoj ĉe la plej eta movado.
La grundo estis firma, fortika kvazaŭ ĝi estis pargetata sur fortaj subtraboj, per tiuj larĝaj radikoj de sekvojo kiuj disbranĉiĝis ĉe ĝia surfaco. Ĝi estis malglata sed solida. Du anguloj estis elektitaj kiel loko de kuŝejoj, en kiuj kelkaj garboj da herboj, bone sekigitaj sub la suno, baldaŭ formos la tutan litaĵon. Pri la aliaj mebloj, benkoj, taburetoj aŭ tabloj, ne estus neeble fabriki la plej necesegaj, ĉar Godfredo posedis bonegan tranĉilon, ekipita de segilo kaj serpo. Fakte, necesis esti kapable, dum malbonaj veteroj, resti ene de la arbo, por manĝi, por labori. La taglumo ne mankis ĉar ĝi abunde eniĝis tra la aperturo. Pli poste, se necesiĝus bari tiun ĉi aperturon rilate al pli kompleta sekureco, Godfredo provus tratrui tra la sekvojoŝelon unu aŭ du embrazurojn kiuj utilus kiel fenestroj.
Pri scii kiom alta staris la kavaĵo de la trunko, Godfredo ne povis tion sen lumo. Ĉio kion li povis konstati, estas ke stango de dek ĝis dek du futoj longa, renkontis nur malplenon kiam li movis ĝin super sia kapo.
Sed tiu demando ne estis el la plej urĝaj. Oni solvos ĝin poste.
