Atta Troll/XXVII
„Kie, majstro Ludoviko,
Vi kolektis — pro ĉielo! —
Tiun tutan strangaĵaron? —
Diris kardinal’ de Este,
Kiam li leginta estis
La poemon pri Rolando,
Kiun Ariost’ dediĉis
Al la honorinda pastro.
Ho, Varnhagen, karegulo,
Ankaŭ ĉirkaŭ viaj lipoj
Vidas mi la samajn vortojn
Kun la sama ridetado.
Vi ekridas eĉ legante!
Sed kelkfoje via frunto
Kuntiriĝas serioze,
Kaj vin kaptas rememoro: —
Sonoj el junaĝaj revoj,
Trarevitaj kun Chamisso
Kaj Brentano kaj Fouqué
En lunbrilaj noktoj bluaj!
Jen la pia sonorado
De perdita kapeleto;
Ĉu ne ruze intersonas
Arlekena tinta ĉapo?
La kantadon najtingalan
Interrompas ursa baso,
Tondra, grumbla; ĝi ŝanĝiĝas
Je fantoma bruetado.
Frenezaĵo, ŝajniganta
Saĝon, kiu tro kuraĝas!
Mortoĝemoj jen subite
Ŝanĝiĝantaj je ridado!....
Jen, amiko, veraj sonoj
El pasinta revotempo;
Nur, ke triloj plenmodernaj
Ĵonglas tra la sono funda.
Tamen, malgraŭ petolaĵoj
Vi konstatos retenemon —
Malsevere kaj indulge
Vi prijuĝu la poemon!
Eble estas ĝi la lasta
Arbarkanto romantika!
En bruado ĉiutaga
Ĝi forsonos senefike....
Temp’ alia — bird’ alia,
Bird’ alia — kant’ alia!....
Kiaj blekoj de anseroj
Krisavintaj Kapitolon!
Kiaj pepoj de paseroj,
Fanfarone kondutantaj
Kie! aglo Jupitera
Kun la sago fulmotondra!
Kiaj krioj de turtetoj,
Amosataj, malamantaj
Afroditon; ili volus
Tiri nur Bellona’n ĉaron!
Kia bruo mondskuanta! —
lli estas majskaraboj
De printemp’ interpopola,
Posedite de rabio!
Temp’ alia — bird’ alia,
Bird’ alia — kant’ alia —
Kun oreloj tutaliaj
Eble tion mi eĉ laŭdus!