Mi tremadas, ho ĉielo!…
Kovru min per la mantelo!…
— Karulino, inkliniĝu,
Kun tempioj proksimiĝu;
Sur la bruston karan Vian
Metos mi la kapon mian…
Kapo brulas, fajron blovas!
Ekvarmigi ŝtonojn povas!
Ho ve, tie estas la ŝtala najleto…
— Ne!… kruc’, kiun donis al mi patrineto.
— La kruc’ estas akra pli multe ol sago…
Ĝi vundas vizaĝon… Ho, per ĝia ago
La frunt’ mia brulas ĉe Vi sur la kor’.
For, for tiun najlon!… Deĵetu ĝin, for!…
La kruc’ falis teren kaj tuj malaperis…
Rajdanto mirinde post tio aferis…
La fraŭlinon enmeze ekprenis,
Laŭte malbenis,
Okulojn per brilo ekplenis…
Per lia buŝo fajro ekfluis…
Ĉevalo la ridon ekbruis,
Ridon homan, en eĥo bruantan duope!…
Ili murojn persaltis galope…
Kriadas la kokoj, batas la sonoro…
Proksimiĝas matena horo…
Antaŭ ol la pastro por preĝo aperis,
Rajdant’ kaj knabin’ kaj ĉeval’ malaperis!…
*
En tombejo estis trakvileco.
Ŝtonoj kuŝas, krucoj staras —
Plena senmoveco…
La homoj sin aras…
