Paĝo:Belmont - Sonoj Esperantaj, 1908.pdf/27

Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita

La vivo estas volo: Vi estas vol’ plej granda,
Krom sama vol’ de vivo. L’ animo de l’ animo,
La kor’ de l’ kor’ de vivo — ĝi estas Vi,
Ho amo!
Se la feliĉ’ plej alta forgeso estas vere,
Senscio, senmemor’ pri si, pri esto sia —
Vi estas do feliĉo de feliĉ’;
Ĉar metas Vi al pens’ malsobran finon, —
Amo!
Se la fantomoj estas sola bono:
Vi estas do plej alta bono,
Ĉar Vi plej forta estas el fantomoj,
Vi, forto de la forto,
Sovaĝa, baron nekonanta,
Unuenaskita, sankta la forteg’
De l’ amo!
Se la deziroj estas apogo tiu sola,
Kiu defendas nin, ke ni ne falu
En profundaĵon de malesper’ kaj abomen’,
Se estas ili sola pont’,
Sur kiu ebla estas voj’
Super la profundejon de l’ enuo;
Se estas ili sola kuracil’
Kontraŭ doloroj du: senkredo kaj malplaĉ’,
Kaj malestimoj du: al mondo kaj al si;
Jen estas Vi, patrino de deziroj, —
Apogo nia, ponto nia, nia kuracil’,
Vi estas savo al homar’
Ho, amo!

Tempo iras, religioj sin ŝanĝas,
Dioj falas en polvon, ĉi tiuj post tiuj,
Honorataj hodiaŭ, morgaŭ piedbatitaj,
Trairas ĉe okuloj de homaro,
Por ke reiru neniam!
Vi do daŭras eterna, kiel timo, malsato, envio,
Unuenaskita, kiel ili,
Triumfanta, kiel ili,