Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
PETOLA LUNO…
de Leo Belmont.
Petola luno la oran zonon
Ĵetis sur maron — kaj jen
Ĉiela ondo kuras volonte
Kaj ŝaŭmas: „Ho, mia ĉen’.”
Ĉar nimfo vivas en ĉia ondo
Kun koketeca bezon’
Kaj ĉia nimfo la brilon amas;
Al ĉia plaĉas la zon’.
Unu do duan en ordo premas,
Kaptas ornamon de ĝi,
Perdas… Gemante, krevas en bordo…
El ondoj sonas la kri’!…
HORO DE MORTO.
de Leo Belmont.
Kvankam morto malvarma kutimas eltiri
Siajn manojn kruele,
Lasi mondon ĉi tiun, mallumon eniri —
Ne timigas tiele!
Devas veni ja fino al ĉio vivanta,
Al batado de koroj…
Enuigas nin fine la ŝanĝo konstanta
De la ridoj kaj ploroj.
Sed forlasi karulojn en horo de morto
Al kruela la sorto
Kaj en tombon subiri, aŭdante la ploron, —
Nur ĝi faras doloron!
