La reĝino, vidante sian filon tiel konfuzatan, vane provas silentigi la honton kaj kompaton, kiuj elmovas ŝian animon: «Ho, mia filo!», ŝi ekkrias.
Sed ĉe tiu krio, el faldoj de ŝia mantelo forflugas la birdeto, kvazaŭ respondanta la voĉon, kiu ĝin vokas: ĝi haltas super ŝia frunto, flirtas ĉirkaŭ ŝi.
La neverŝajna espero, kiu ofte ŝin ekscitis, leviĝas pli forte en koro de Aristino: duan fojon ŝi vokas, ŝi krias: «Ho, Luĉjo, filo mia!» Je l’ sono de tiu voĉo, l’ ekscitiĝo de l’ birdo pligrandiĝas. Sed l’ infano, l’ orhara infano, grimacante, sufokiĝante, kiel besto premita en kaptilo, baraktas, kaj liaj trajtoj nenion plu havas de homa vizaĝo.
Tiam la reĝino:
«Nu, jen vi konfuziĝis, Pseŭtareso, kaj via arto ne vin defendis! Mi trenas vin sub mia venĝema mano, kaj mi sola povas meti finon al via mizero.
«Provu do respondi kun sincereco, se vi volas reiri l’ inferon en libero. Parolu! Kio fariĝis el mia filo? Kaj kian reton vi teksis por rabi aŭ lian korpon aŭ lian animon? Tiun ĉi infanon vi ĵus nomis via filo. Li do ne estas mia? Je nomo de Sankta Artuso, parolu!»
— Ha! li diras, vi do volas, ke mi parolu? Nu, vian filon rigardu tie flugantan! Tiu malfortega birdideto, iam forfluginta el mia malliberejo, estas via filo; ĉu vi trovas l’ aventuron sufiĉe ridinda? Kion pensas pri ĝi via edzo, la fierega Diskareso? Ha! Ha! Ha!»
Sed la rido estingiĝis subite en lia gorĝo,
