Fabloj de I. A. Krilov/La kapricema fianĉino
Fianĉon volis trovi la fraŭlino,—
Si estis fianĉino,
Sed jen malbone: estis ŝi fiera.
Ŝi volis, ke fianĉo estu bona, saĝa,
En grandaj rangoj, bela, juna kaj kuraĝa
(Kaj en postuloj siaj estis ŝi sincera):
Ke ĉion havu li. Sed kiu havas ĉion?
Ankoraŭ notu tion,
Ke li ŝin amu, kaj ne kontraŭdiru ion.
Mirinde ŝin dorlotis la filiĉo vera:
Fianĉojn kvazaŭ ŝia sorto
Senĉese sendis mem al ŝia korto.
Sed kapricemaj estis ŝiaj gustoj, plaĉoj:
Fianĉoj tiaj estus bonaj por alia;
Sed opinio ŝia,
Ke ili estas fianĉaĉoj!
Nu, kiun prenos ŝi el tiuj-ĉi junuloj?
Jen unu—ne belul’, aliaj—neranguloj:
Kaj tiu estas bela, tamen tre malriĉa;
Senbrova estas, nazo ne sufiĉa;
Ne tio kaj ne tiel;
Al ŝi fianĉoj povas plaĉi jam neniel.
Foriris la fianĉoj, iom ŝi atendis
Kaj novajn svatistinojn sendis;
Sed la fianĉoj estis tute jam aliaj.
«Ho, malsaĝuloj kiaj!»
Fraŭlino diras: «ĉu mi ilin ami povas?
Nu, certe, ili tute vane provas!
Rifuzis ĝustajn mi belulojn,
Kaj nun mi ree kiun vidas?
Ĉu vi povas mi elekti tiujn-ĉi strangulojn?
Mi edziniĝi dume tute ne rapidas,—
Fraŭlina vivo min ĝis nun neniom ŝarĝis:
Mi tage estas gaja, dormas mi trankvile,
Kaj edziniĝi, certe, estas tre facile».
Kaj ankaŭ tiuj-ĉi fornaĝis.
Kaj jen, post tiu-ĉi rifuzo
Jam la fianĉoj ĉiuj estas en konfuzo.
Jen unu jaro pasis,
Kaj ĉiuj ŝin forlasis;
Ankoraŭ kaj ankoraŭ unu jar’ forpasis:
Neniu iras svatistino.
Fraŭlino nia estas jam maturfaŭlino.
La amikinojn ŝi kalkulas
(Enue ŝia temp’ sin rulas):
Jen unu, dua edziniĝi jam sukcesis,
Kaj ĉiuj kvazaŭ ŝin forgesis.
Malĝojo kaptis belulinon nian.
Rigardis ŝi,—kaj la spegul’ al ŝi raportas,
Ke ĉiutage parton ian
El ŝiaj beloj kruelega temp’ forportas,
Foriĝis la vangruĝo, bril’ en okuletoj,
Kavetoj ĉarmaj malaperis sur vangetoj;
Gajeco kaj ĝojeco kvazaŭ foren flugis,
La harojn ie jam grizaĵ’ unua plugis:
Mizero ŝin vizitas!
Sen ŝi malbone iam estis en kunvenoj;
Ĉirkaŭis ŝin la adorantoj dum festenoj;
Kaj nun jam al kartludo oni ŝin invitas!
Kaj jen pri ŝanĝo de l’konduto ŝi meditas.
La saĝ’ ordonas ŝin plej baldaŭ edziniĝi:
Ŝi tute ĉesas fieriĝi.
Kaj kvankam ŝi ameme sin al viroj tiras,
Sed ŝia koro ĉiam tion saman diras.
Por en soleco ne ricevi nulon,
Fraŭlin’, dum ŝi ankoraŭ tute ne fortloris,
Unuan, kiun ŝi renkontis, ekfavoris,—
Kaj sian sorton ŝi adoris,
Ke trovis ŝi kriplulon.