Kredu min, Sinjorino!/Petro rifuzas, Paŭlo ekuzas
Kiam mi vekiĝis la postan matenon, mi vidis Anjon gracie preparanta la matenmanĝon. Ŝi portis ĉarman, flordesegnan antaŭtuketon ĉirkaŭ la talio kaj kantzumis, dum ŝi paŝetis okupe. Ŝiaj kaŝtankoloraj bukloj dancis ĉe ĉiu paŝo, ŝiaj brunaj okuloj spegulis kontentecon.
„Fine vi vekiĝis,” ŝi diris. „Vi certe amas vian liton.”
„Mi pli amas nian.”
„Ni manĝos ĉi tie. Estos pli varme.”
„Ha, belan fajron vi kreis! Ĉu ĝi ekbrulis akcidente? Mi neniam vidis virinon, kiu scius bruligi fajron. Mankas al ili la racio. Ili ne povas kompreni, ke fajro bruligas aeron, ne lignon kaj karbon.”
„Bone, spertulo. Tio estos via laboro estonte.”
Mi prizorgis mian tualeton, okulsekvante ŝiajn movojn.
„Ĉio preta,” ŝi pepis,
Mi venis al ŝi tute proksime kaj rigardis en ŝiajn okulojn. Mi ĉirkaŭbrakis ŝin kaj premis ŝin streĉe al mi.
„Nu, nu,” ŝi admonis. „Ne denove.”
„Ĉu mi ion diris?” mi protestis kun kvazaŭ-senkulpa tono.
„En ĉi tiu proksimeco ne necesas ke vi parolu — kaj cetere oni ankaŭ devas manĝi...... sciu!”
„Kia stranga ideo! Tamen por ne kontraŭstari vin, kara mia, mi eĉ manĝos.”
Poste mi iris al mia loĝejo, sciigis la dommastrinon ke mi malluas, kaj de tie mi iris al la oficejo.
Sinjoro Thorsen esprimis sian kontentecon pri la sukceso de la foiro.
„Jes,” mi diris. „Foiroj solvas la problemon. Ni devas uzi tiun merkaton.”„Venontan novembron?” mi balbultis. „Sed, sed..... estas foiroj ankaŭ en aliaj urboj.”
„Sendube, sed ni ĉiam komercis en ĉi tiu urbo, kaj ne povus entrepreni aliloke. Mi bedaŭras, sed ni ne estas organizitaj por tutlanda entreprenado.”
Mi ne respondis, sed mi iĝis malalthumora. En la apartamento mi rakontis al Anjo la verdikton de Thorsen.
„Ne malkuraĝiĝu,” ŝi diris. „La vivo estas tia, kaj oni povas nur agi laŭ la cirkonstancoj. Ni aĉetu kuirilon — por la hejmo —, la firmo certe vendos ĝin al ni je la pogranda prezo. Tiam ni povos lasi la manĝon, kaj dum ĝi kuiriĝos, mi povos helpi al vi kolporti. Se ni kunigos niajn vendojn, ni pli facile atingos la kvanton, kiu havas la plej altan procenton. Mi certas, ke sinjoro Thorsen permesos tion.”
Sinjoro Thorsen konsentis. Ni kune kolportis, kaj ŝia kunesto gajigis la laboron. Anjo frapis ĉe unu flanko de la strato, kaj mi ĉe la alia. Sed mi jam perdis iom de la obstino pri mendakiro. Mi sopiris la foirojn. —
Tempo pasis. Estis jam frua februaro. Iom laca mi eniris la apartamenton. Estis sabata posttagmezo. Anjo kutime ne laboris sabate, ĉar tiun tagon ŝi uzis por prizorgi hejmajn aferojn kaj aĉeti por la semajnfino.
Kiam mi eniris, ŝi staris en la mezo de la planko kun la manoj malantaŭ la dorso. Ŝia kapo kliniĝis al mi, kaj ŝiaj lipoj pintis burĝone.
„Kisu min!” ŝi diris.
„Volonte.”
„Ha, sed la kiso estos por io speciala.”
Senenkete mi solene plenumis la postulon. Ŝi metis fingropinton sub la mentonon kaj parade riverencis. (Ankoraŭ mi ne povis alkutimiĝi al la diferenco inter Anne ĉe komerco, kaj Anjo la kunulino.) Anjo sekvigis sian riverencon per prezento de flugfolio. Mi rigardis ĝin:
„Bela donaco!” mi ironiis. „Ĝi estas reklamo pri konkurenca senakva kuirilo.”
„Jen saĝa viro!” ŝi diris. „Ĉu via cerbo iris promeni? Ĉu vi ne kom-pre-nas, ke tio estas ŝanco? Tiu kuirilo apartenas al Londona akcia kompanio, eble potenca. Mi vidis ĝin en fenestro de feraĵisto kaj akiris tiun flugfolion. Nu, se tiu firmo vendis al butikisto ĉi tie, ĝi nepre komercas landskale. Ĉu necesas klarigi plu? Ni skribu al la adreso sur la flugfolio pri nia foira vendado kaj petu dungon!”
Ĉe konstato de la ŝanco, kiu sin prezentas, mi entuziasmiĝis. Tiun vesperon mi zorge redaktis leteron al la firmo „V.I. KERR & Co. Ltd.” pri ĝia „KUKOL” senakva kuirilo, kaj pri nia vendosperto. Du tagojn poste venis la respondo: specimena kuirilo kaj letero kun salajraj detaloj kaj propono pri tuja intervjuo kun direktoro de la firmo.
„Tiu firmo ne dormas,” mi diris al Anjo.