La vivo de homo
Kiam homo estas naskiĝanta, donas la Ĉiopova signon al la anĝelo nomata „Lajla“ (Nokto) kaj ekdiras al li jene:
— Sciu, ke ĉi-momente naskiĝas tiu kaj tiu homo de tiu kaj tiu spermoguto kaj venigu ĝin al mia trono.
Kaj la anĝelo plenumas la ordonon de la Ĉiopova kaj alportas la spermoguton al la sojlo de la Dia trono.
Kaj eldonas la Ĉiopova la verdikton por la homo naskiĝonta: ĉu li estu de sekso vira aŭ virina, fortulo aŭ malfortulo, belulo aŭ malbelulo.
Sed ĉu li estu bonulo aŭ malbonulo, justulo aŭ petolulo — tion Dio ne destinas.
Kaj Dio, benata Li estu, donas signon al anĝelo estranta la animojn, dirante: — Flugu Edenon kaj prenu el la animejo tiun kaj tiun animon tiel aspektantan.
Ĉar ĉiuj animoj jam kreitaj kaj kreotaj de la mond-origino ĝis la fino de ĉiuj generacioj, estas preparataj por homoj.
Kaj la anĝelo, estranta la animojn, prenas el la animejo la difinitan animon kaj starigas ĝin ĉe la sojlo de la Dia trono.
Diras al ĝi la Ĉiopova jene:
— Animo! Eniru en la spermoguton, eniĝu en ĉiujn sescent sesdek ses[2] membrojn kaj tio estu via loĝejo, ĝis kiam finiĝos la tempo de la homa Vivo.
Kaj la animo genufleksas kaj falas vizaĝaltere antaŭ la Eternulo kaj malfermante la lipojn ekparolas kun granda tremo kaj peto:
— Estro de ĉiuj mondoj, sufiĉas por mi tiu mondo, kie mi troviĝas de la tempo de mia kreiĝo. Kaj se plaĉas al via Ĉiopova volo, ne enigu min en la malindan guton, ĉar mi estas sankta kaj pura.
Kaj la Ĉiopova respondas al la animo, jene:
— La guto, kien mi enigas vin, ankaŭ estas mondo sankta kaj senlima. Kaj ĉi tiu mondo pli konvenas al vi ol tiu, kie vi troviĝas nun. Ĉe via kreado mi jam destinis vin por ĉi tiu guto.
Kaj la animo ploras kaj ĝia plorado aŭdiĝas de unu mondfino ĝis la alia. Kaj kune kun ĝi ploras ĉiuj aliaj animoj kaj anĝeloj.
Sed la Ĉiopova ne atentas ilian ploradon kaj perforte enigas la animon en la spermoguton.
Kaj Li vokas la anĝelon, nomatan „Lajla“ kaj ordonas revenigi la guton en la uteron de la patrino kaj ĉi momente la spermoguto estiĝas ido en la utero de la patrino.
La Ĉiopova donas al la novkreita ido du gard-anĝelojn, luman kaj malĝojan.
Prenas ĉiumatene la luma anĝelo la idon, kondukas en Edenon kaj montras al ĝi la „Cadikim“ (justulojn), kiuj sidas en grandega ombro kun kronoj sur la kapoj kaj estas traigitaj per la luma rebrilo de la „Ŝĥino“ (dia spirito). Kaj la luma anĝelo demandas la naskoton:
— Ĉu vi vidas ĉi tiujn?
Respondas la ido:
— Mi vidas ilin.
Kaj redemandas la anĝelo:
— Ĉu vi scias, kiuj estas ĉi tiuj?
Kaj respondas la naskoto:
— Mi ne scias, kiuj ili estas.
Malfermas la anĝelo siajn lipojn kaj diras:
— Ili, kiujn vi vidas en pompo kaj brilo, estis, kiel vi, kreitaj en utero de siaj patrinoj kaj en suferoj ili naskiĝis kaj vivis sur la mondo inter mortemuloj. Sed ili plenumis la volon de la Ĉiopova, kiu kreis ilin. Pro tio ili indis esti kronitaj.
Kaj vespere prenas la malĝoja angelo la naskoton, kondukas en Gehenon kaj montras al ĝi la „Rŝaim“ (pekulojn), turmentatajn per eternaj doloroj kaj enprofundigitajn en la abismon de honto. Kaj iliaj vizaĝoj estas mallumaj, iliaj rigardoj senesperaj kaj ilia voĉo estas sufokata ĝemego. Kaj la malluma anĝelo demandas la idon:
— Ĉu vi vidas ĉi tiujn?
Respondas la naskoto:
— Mi vidas ilin.
Kaj redemandas la anĝelo:
— Ĉu vi scias, kiuj estas ĉi tiuj?
Kaj respondas la ido:
— Mi ne scias, kiuj ili estas.
Malfermas la anĝelo siajn lipojn kaj diras:
— Ili, kiujn vi vidas en honto kaj turmentoj, estis, kiel vi, kreitaj en uteroj de siaj patrinoj kaj en sufero ili naskiĝis kaj vivis sur la mondo inter mortemuloj. Sed ili ne plenumis la volon de tiu, kiu ilin kreis. Pro tio ili estas kondamnitaj al eterna mallumo kaj dentgrincado.
Kaj nun sciu, ke ankaŭ al vi estas destinite naskiĝi kaj vivadi en la sama mondo. Kaj vi povas elekti la irotan vojon.
Ĉiutage portas la anĝeloj, la luma kaj la malĝoja, la novkreitan idon kaj montras al ĝi la mondon de unu fino ĝis la alia.
Kaj la naskoto penetras en ĉiujn voĉojn kaj sonojn, en ĉiujn kolorojn kaj desegnojn, kaj ĝi vidas ĉiujn ĝojojn kaj dolorojn de la mondo. Kaj ĉiunokte bruligas la anĝeloj sur la kapo de la ido lumon kaj instruas al ĝi la tutan „Toron“[3] kaj malkovras al ĝi ĉiujn misterojn, kaŝitajn jam de la mond-origino, kaj levas por ĝia rigardo kurtenrandon de la eterneco. Kaj kiam finiĝas la naŭ monatoj, venas al la naskoto la anĝelo, nomata „Lajla“ kaj demandas ĝin:
— Ĉu vi rekonas min?
Respondas la ido:
— Mi vin rekonas.
Kaj la naskoto demandas:
— Por kio vi alvenis ĉi-hore al mi?
Kaj respondas al ĝi la anĝelo, dirante:
— Venis la horo de via naskiĝo. Vi devas eniri en la homan mondon.
Kaj diras la naskoto:
— Mi tre kontentas pri la mondo, en kiu mi troviĝas. Kaj se tio estas laŭ la volo de la Ĉiopova, mi petas vin ne enkonduki min en la pekan mondon de l’ mortemuloj kaj sensciuloj, ĉar senpeka mi estas kaj ĉioscia.
Respondas la anĝelo:
— La mondo kien mi enkondukas vin, estas mondo de vivo kaj justo. Vin kreante Dio antaŭdestinis vin nur por ĉi tiu mondo.
Ploras la naskoto. Kaj ĝia plorado aŭdiĝas de unu mondangulo ĝis la alia kaj kune kun ĝi ploras ĉiuj idoj en la patrinuteroj kaj ankaŭ ĉiuj anĝeloj.
Sed la Ĉiopova ne atentas ilian ploradon.
Kaj la anĝelo, nomata „Lajla“, estingas la kandelon super la kapo de la naskoto kaj forigas la du anĝelojn, la luman kaj la malĝojan. Kaj tiam alvenas la anĝelo „Pora“ (anĝelo de forgesemo) kaj ekpinĉas ĝiajn lipojn kaj la naskoto forgesas per unu fojo ĉion, kion ĝi vidis kaj aŭdis. Kaj el ĝia cerbo malaperas la instruo, kiun ĝi lernis, kaj tio, kion ĝi vidis malantaŭ la suprenlevita kurtenrando de la eterneco. Sole en la profundaj kaŝejoj de ĝia koro restas la resono de ĉio vidita kaj lernita.
Kaj la anĝelo „Lajla“ elirigas ĝin perforte el la patrina utero.
Kaj de tiu tempo la homo trairas sep mondojn:
En la unua mondo li similas novelektitan reĝon, kiun ĉiuj salutas, bonvenigas kun ĝojo kaj alportas donacojn.
En la dua mondo li similas al kapro, kiu sin paŝtas sur la herbejo, saltadas ĝoje, senzorge, kaj konsumas herbon, kiun ĝi ne semis.
En la tria mondo li similas ĉevalidon ne sciantan pri abstinenco kaj li ebrias pro libereco kaj pasioj.
En la kvara mondo li similas rapidkuran ĉevalon, kiu galopas ĝoje en jungo kaj ne sentas la veturilon kun la malpezaj veturantoj.
En la kvina mondo li similas al azeno, plenŝarĝita kaj pasanta sub la vipoj de la pelisto.
En la sesa mondo li similas al hundo, tiranta ĉion, kion ĝi povas kaj li bojkrias ĉiun alproksimiĝanton.
En la sepa mondo li similas al simio, kiu aspektas kiel homo kaj tamen ne egalas kun homo, kaj li perdas la prudenton kaj ĉiuj lin primokas kaj malobeas.
Kaj jen alvenas la horo de la homa morto.
Kaj ree venas al li la anĝelo, nomata „Lajla“ kaj demandas:
— Ĉu vi rekonas min?
Respondas la homo:
— Mi rekonas vin.
Kaj la homo demandas:
— Por kio vi alvenis ĉi-hore al mi?
Kaj la anĝelo respondas, dirante:
— Mi venis forpreni vin el la mondo. Ekbatis la horo de via morto.
Kaj la homo ne volas foriri el la mondo, kaj diras:
— Vi elkondukis min du fojojn el du mondoj, el kiuj mi ne volis foriri. Kial vi ree venis elirigi min el ĉi tiu mondo?
Kaj maldolĉe ploras la homo kaj krias, kaj lia kriado portiĝas de unu mondfino ĝis la alia, sed nenia vivulo lin aŭdas, ĉar disiĝus ĉiu koro. La strigo, sole, aŭdas la kriadon kaj respondas.
Kai la anĝelo, nomata „Lajla“ diras al la homo:
— Sciu, ke perforte vi estis kreita, kontraŭvole vi vivis kaj kontraŭvole vi mortos kaj estos responda antaŭ la Reĝo de la reĝoj, benata estu Lia nomo!
Kaj la anĝelo forprenas la animon de la homo.
Piednotoj
redakti