Maria/Ĉapitro XXVII
Ĝis tiam mi estis sukcesinta ke Karlo faru al mi neniun konfidencon pri la pretendoj kiuj en momento al li ne konvena portintis lin al mia hejmo.
Sed poste, kiam ni troviĝis solaj en mia ĉambro, kien li irigis min pretekstante deziron ripozi kaj ke ni legu ion, mi komprenis ke li metos min en la malfacilan pozicion de kiu sukcese mi estis eskapinta ĝis tiu momento per multe da ruzoj. Li kuŝiĝis sur mian liton, plendante pri varmo; kaj kiam mi diris ke mi alportigus al ni kelkajn fruktojn, li rimarkigis al mi ke tiuj faras al li malbonon ek de kiam li estis suferinta intermitajn febrojn. Mi alproksimiĝis al la bretaro demandante kion li deziras ke ni legu.
—Bonvolu legi nenion — li respondis.
—Ĉu vi ne volus ke ni prenu banon en la rivero?
—La suno kaŭzis al mi kapdoloron.
Mi proponis ke li prenu alkalon.
—Ne, ne; ĉi tio ne daŭros —li respondis rifuzante ĝin.
Poste, frapante siajn botojn per la vipo kiun li havis en la mano:
—Mi ĵuras ke mi ne plu iros ĉasadi ian ajn specon. Karamba!, vidu ke maltrafi tiun pafon...
—Tio povas okazi al ĉiuj —mi rimarkigis al li, rememorante la venĝon de Braŭljo.
—Ĉu vere al ĉiuj? Maltrafi cervon je tiu distanco, nur povas okazi al mi.
Post unu momento da silento li diris, serĉante iom per la okuloj en la ĉambro.
—Kio okazis al la floroj kiuj estis ĉi tie hieraŭ? Hodiaŭ oni ne metis novajn.
—Se mi estus sciinta ke vin plezurigas ilin vidi tie, mi estus ordoninta ke oni metu ilin. En Bogoto vi ne estis flor-ŝatanto.
Kaj mi komencis foliumi libron malfermite kuŝantan sur la tablo.
—Mi neniam estis tia —respondis Karlo—, sed... ne legu, homo! Vidu: bonvolu sidiĝi ĉi apude, ĉar mi devas raporti al vi aferojn tre interesajn. Fermu la pordon.
Mi min vidis senelirebla; mi strebis por prepari mian fizionomion kiel eble plej bone en tia situacio, ĉiukaze decidita kaŝi al Karlo kiom enorman stultaĵon li farus per siaj konfidencoj.
Lia patro, alvenante tiumomente al la sojlo de la pordo, liberigis min de la turmento al kiu li estis submetonta min.
—Karlo —diris don Jeronimo el ekstere—: ni bezonas vin ĉi tie. — En lia voĉtono estis io kiu ŝajnis al mi signifi: “Tio jam tre progresis”.
Karlo imagis ke siaj aferoj marŝas sur reloj. Per unu salto li ekstaris respondante:
―Mi tuj iros! — kaj li eliris.
Se mi ne estus ŝajniginta legi per la plej granda trankvilo dum tiuj momentoj, li verŝajne estus alproksimiĝinta al mi, por diri ridetante: “Konsiderante la surprizon kiun mi preparas al vi, vi pardonos ke ĝis nun mi diris al vi nenion pri ĉi tiu afero”... Sed probable mi ŝajnis al li tiom indiferenta al tio akazanta kiom mi klopodis ĝin ŝajnigi; kio signifis atingi multon.
Per la bruo de la paŝoj de la duopo, mi sciis ke ĝi eniras en la ĉambron de mia patro.
Ne volante retroviĝi en la danĝero ke Karlo parolu al mi pri siaj aferoj, mi min direktis al la ĉambroj de mia patrino. Maria estis en la kudro-ĉambro: ŝi sidadis sur skabelo, de kiu faladis ŝaŭme, intermite suprenfaldita per nodoj el ĉiel-blua rubando, ŝia blank-muslina jupo; la hararo, ankoraŭ sen plektoj, bukle rulfaladis sur ŝiajn ŝultrojn. Sur la tapiŝo je ŝiaj piedoj Johano estis endormiĝinta, ĉirkaŭita de siaj ludiloj. Kun la kapo iomete retroklinita, ŝi ŝajne rigardadis la infanon: falinte de la manoj, kuŝadis sur la tapiŝo la lin-tolaĵo kiun ŝi estis kudranta.
Ekaŭdinte paŝojn ŝi levis la okulojn al mi; pasigis la manojn sur siajn tempiojn por ilin liberigi de kapharoj ne kovrantajn ilin, kaj hontema kliniĝis rapide por delevi la kudraĵon.
—Kie estas mia patrino? —mi demandis al ŝi, ne rigardante ŝin por kontempli la belecon de la dormanta infano.
—En la ĉambro de paĉjo.
—Kaj trovante sur mia vizaĝo kion timide ŝi estis serĉinta dirante ĉi tion, ŝiaj lipoj provis rideti.
Duone surgenue, mi viŝadis per mia tuko la frunton de la etulo.
—Ha! —ekkriis Maria—, ĉu mi konstatis ke li estis ekdorminta? Mi tuj enlitigos lin.
Kaj ŝi proksimiĝis por preni Johanon. Mi estis jam levanta lin sur miajn brakojn, kaj Maria atendadis lin sur la siajn: mi kisis la duoapertajn kaj purpurajn lipojn de Johano, kaj kiam mi proksimigis lian vizaĝon al tiu de Maria, ŝi metis la siajn sur tiun buŝon kiu ridetadis ricevante niajn karesojn kaj lin premis tenere sur sian bruston.
Ŝi eliris por reokupi post kelkaj momentoj sian sidilon, apud kiun mi estis lokinta la mian.
Ŝi estis ordiganta la ilojn de sia kudro-skatolo, malordigitajn de Johano, kiam mi diris al ŝi:
―Ĉu vi parolis hodiaŭ kun mia patrino pri iuj proponoj de Karlo?
―Jes ―ŝi respondis, plidaŭrigante la aranĝadon de la skatolo sed sen rigardi min.
―Kion ŝi diris al vi? Lasu tion nun, kaj parolu ni serioze.
Ŝi serĉis ion sur la planko, kaj fine montrante ŝajne seriozan aspekton, kiu ne kaŝadis la intensan ruĝon de ŝiaj vangoj nek la malbone vualitan brilon de ŝiaj okuloj, ŝi respondis:
―Multajn aferojn.
―Kiujn?
―Tiujn kiujn via moŝto konsentis ke ŝi diru al mi.
―Mi?, kaj kial vi nun traktas min tiel formale?
―Ĉu vi ne konstatas ke tio okazas ĉar kelkfoje mi forgesas...?
―Rakontu la aferojn pri kiuj mia patrino parolis al vi.
―Nu, ŝi ordonis ke mi ne rakontu pri ili... Sed eblas rakonti kion mi respondis al ŝi.
―Bone, ni vidu.
―Mi diris al ŝi ke... Ankaŭ tiuj ne direblas.
―Vi diros ilin al mi ali-okaze, ĉu ne?
―Jes; hodiaŭ ne.
―Mia patrino sciigis al mi ke vi estas decidita respondi al li kion vi devas, celante komprenigi al li ke vi taksas kiom valoras la honoro kiun li faras al vi.
Tiam ŝi fikse rigardis min sen respondi.
―Tiel devas esti ―mi daŭrigis.
Ŝi klinis la okulojn kaj restis silenta, ŝajne neatentema lokante laŭorde la kudrilojn de sia pinglo-kuseneto.
―Maria, ĉu vi ne aŭdis min?
―Jes.
Kaj ŝi serĉis denove miajn rigardojn, kiujn ne eblis al mi apartigi de ŝia vizaĝo. Tiam mi vidis ke en ŝiaj okulharoj briladis larmoj.
―Sed kial vi ploras?
―Ne, mi ne ploras... ĉu mi ploris?
―Kaj preninte mian tukon ŝi rapidege sekigis al si la okulojn.
―Oni suferigis vin per tio, ĉu ne? Se vi malgajiĝos, ni ne plu parolu pri tiu afero.
―Ne, ne; parolu ni.
―Ĉu estas granda ĝeno decidiĝi aŭdi kion Karlo diros al vi hodiaŭ?
―Mi devas tuj kontentigi panjon; sed ŝi promesis al mi ke vi ambaŭ akompanos min. Vi estos tie, ĉu ne?
―Kaj por kio devas okazi tiel? Kiamaniere li havos okazon por paroli al vi?
―Sed vi estos kiel eble plej proksime.
Kaj ekaŭskultante:
―Estas panjo kiu venas ―ŝi daŭrigis, metante unu el siaj manoj inter la miajn, por lasi ke miaj lipoj tuŝu ĝin, kiel ŝi kutimis fari kiam ŝi volis fari kompleta, ĉe la disiĝo, mian kelkminutan feliĉon.
Mia patrino eniris, kaj Maria, jam starante, diris al mi:
―La banujo?
―Jes ―mi ripostis al ŝi.
―Kaj la oranĝoj kiam vi estos tie.
―Jes.
Miaj okuloj sendube kompletigis ĉi tiujn respondojn tiel tenere kiel mia koro deziradis, ĉar ŝi, kontenta pri mia kaŝemo, ridetadis aŭdante ilin.
Mi estis finvestanta min ĉe la ombro de la oranĝarboj de la banujo kiam don Jeronimo kaj mia patro, kiu deziris montri al li la plej belan ornamaĵon de sia ĝardeno, alvenis al ĝi. La akvo estis je la nivelo de la ŝpruco, kaj en tiu oni vidadis, flosantaj aŭ vagantaj sur la fondo de la travidebla akvo, la rozojn kiujn Stefana estis disĵetinta en la basenon.
Stefana estis dekdujara nigrulino, filino de iuj el niaj gesklavoj: ŝiaj karaktero kaj beleco faradis ŝin agrabla al ĉiuj. Ŝi havis fanatikan kor-inklinon al sia fraŭlino Maria, kiu senĉese zorgis por vestigi ŝin gracie.
Stefana alvenis iom post mia patro kaj sinjoro M***, kaj tute certa ke ŝi jam povas alproksimiĝi, prezentis al mi pokalon entenantan oranĝon kun vino kaj sukero.
―Homo, via propra filo vivas ĉi tie kia reĝo ―diris don Jeronimo al mia patro; ĉi lasta ripostis, dum ili ĉirkaŭiradis grupon da oranĝ-arboj por preni la vojon hejmen.
―Li travivis ses jarojn kiel studento, kaj li devos ankoraŭ vivi tiel almenaŭ kvin pliajn jarojn.