Nord-germanaj Rakontoj/La bastono
Nord-germanaj Rakontoj, Esperanto-Verlag Ellersiek & Borel G. m. b. H. (p. 40-48)
Paĝo:Bandlow - Nord-germanaj Rakontoj, 1924, Scheerpeltz.pdf/42 taglaboristoj kun multaj infanoj, kaj tie loĝas ankaŭ la gurdisto Peplin, ĉe kiu hodiaŭ edziĝo estos festata.
Kiu volas eniri tiun subteraĵon, devas paŝi tra malvasta irejo inter la domoj sur danĝerplenaj ŝtonŝtupoj malsupren kaj devas treege atenti por ne fali.
„Estas eble speco de ĉifonula edziĝo!“ diris la preĝej-servisto, kaj la pastoro faris moveton per la kapo kaj mano, levetis la ŝultrojn, simile kiel oni faras ĉe komercisto, se oni volas vidigi, ke la prezo por iu objekto estas iom tro alta.
„Iun havaĵon la homo tamen devas posedi, ĉar alie li certe ŝparus la kostojn de hejma solenigo de l’ edziĝo.“
Kiam ili fine atingis la strateton, kiu kondukas malsupren al la loĝejo de Peplin, ili vidis lin tie staranta kun sia gurdo, kaj la preĝej-servisto eltiris sian poŝtukon por kaŝi en ĝi la ridon, kiam la viro nun komencis ekludi: „Mi estas la malgranda poŝtveturigisto“. Kaj nun marŝis Peplin antaŭ la ekleziuloj. Estis la unua fojo, ke oni per tia maniero solenis ilian eniron en edziĝofestan domon. Nur la katoj en la kortoj de l’ najbaraĵo ne havis komprenon por tiel signifoplena momento, pro la sonoj ili provis rampi supren sur la muroj.
En la ĉambro la pastoro petis la maljunan viron, ke li nun ĉesu ludi, kaj al la preĝejservisto li mallaŭte diris, ke ili nun forlasos la enkondukan kantadon: „En ĉiuj miaj faroj“, ĉar ili ne volis konkuri kun la „malgranda poŝtveturigisto“ de Peplin. Do la edziĝo estis solenigata. La edziĝofestaj gastoj, nome sinjoro balailfaristo Adam Kraus kun edzino kaj sinjoro seĝoflikisto Snippel kun edzino, ambaŭ kun granda amaso da infanoj, pie aŭskultis, kiam la sinjoro pastoro solene kunigis Martinon Tune kun Anna Peplin. La sinjorinoj pro kortuŝo purigis la nazon per siaj nudaj fingroj, la viroj ekmaĉis novan buleton da tabako, kaj la preĝej-servisto ĉirkaŭrigardis en la ĉambro, kie tiuj subteruloj loĝadas. Mizere, tre mizere estis tie, tamen iel purece ĉio aspektis, kaj por la arto oni ankaŭ ion oferis. Sur la muro, antaŭ nelonge freŝe kalkigita, estis alnajlita duona dekduo da bildfolioj el Neuruppin-a skolo (presita kaj aĉetebla ĉe Gustav Kühn), kiuj prezentis reproduktaĵojn el la lasta milito inter Ruslando kaj Japanujo, kie la ruĝa fajro elsaltis el la kanonoj kaj granda amaso da kanonkuglegoj kaj rusaj piedoj saltis en la aeron. Sur la sama muro pendis de najlo dika kverka bastono.
Kiam la pastoro estis dirinta „Amen“, ĉiuj sidiĝis ĉe la kafo-tablo, kaj sinjorino Peplin enverŝis. Unue al sinjoro pastoro kaj sinjoro preĝej-servisto, poste al la junaj geedzoj kaj fine al la aliaj gesinjoroj.
„Mi jam tute pretigis la kafon“, diris sinjorino Peplin, „estas jam lakto kaj sukero en ĝi, prenu, sinjoro pastoro, la kuko, kiu staras dekstre de vi, estas la plej bona.“ Paĝo:Bandlow - Nord-germanaj Rakontoj, 1924, Scheerpeltz.pdf/45 Paĝo:Bandlow - Nord-germanaj Rakontoj, 1924, Scheerpeltz.pdf/46 Paĝo:Bandlow - Nord-germanaj Rakontoj, 1924, Scheerpeltz.pdf/47 Paĝo:Bandlow - Nord-germanaj Rakontoj, 1924, Scheerpeltz.pdf/48 Paĝo:Bandlow - Nord-germanaj Rakontoj, 1924, Scheerpeltz.pdf/49 Paĝo:Bandlow - Nord-germanaj Rakontoj, 1924, Scheerpeltz.pdf/50