vi diras, malbonan odoron ili havas. Nu, manĝu, manĝu ilin, vi devas ilin formanĝi.«
Kaj li komencis enbuŝigi al Auli tiun malbonodoraĵon. Auli kontraŭstaris kiom li povis, ŝirmadis la buŝon per mano, elŝiradis, kraĉadis. Fine Petsu-knabo laciĝis.
»Ĉu vi ankaŭ scias, kion vi manĝis? Ĝi estis la haroj de Tilma. Mi nudigis de haroj la duonon de ŝia kapo.«
Auli jam konis la harŝiradojn de Petsu-knabo. Li penis laŭeble eviti la temon.
»Aŭdu, se la knabo timas, ĉu li fariĝos knabino?«
»De kie vi tion aŭdis?«
»Vi mem foje diris.«
En la kapo de Petsu-knabo leviĝis la suno de diveno.
»Jes, li fariĝos. Mi mem havas onklinon, kiu antaŭe estis onklo.«
Auli volis pli detale pridemandi, kiel fariĝos efektive tiaspeca kontraŭnatura fenomeno, sed jam aŭdiĝis la malpacienca voko de Häilu: »Auli!«
Auli ekpelis Maasik-on, al kiu ne tre plaĉis disiĝi de sia amikino. Häilu rapidis helpi al Auli kaj ĉe ŝia energia kunagado oni baldaŭ foriris el la danĝera regiono. De malproksime aŭdiĝis nur la kantado de Petsu-knabo:
»Kio ĝi estis? Kio ĝi estis?
Auli ja ĉe Häilu dormis.«
Post kelke da tempo alvenis la avino kun hundo Särtsu.
»Avineto, ĉu vi ree estas sana?«
