»Nenion mi faris. Li estis ĉe Petsu-khabo,« penis Häilu sin ekskuzi.
»Kial vi permesis tion?«
»Ĉu mi permesis? li mem senpermese iris,« ekskuzadis sin Häilu kaj time atendis, ke Auli nun diros al la patrino, kiel la fratino igis lin revenigi la bovinon.
Sed Auli aŭskultis apatie, kvazaŭ lin ne koncernus la afero entute, kaj kiam la patrino demandis: »Ĉu Petsu-knabo vin suferigis,« Auli nur redemandis:
»Panjo, ĉu la onklino de Petsu-knabo estis antaŭe onklo?«
»Li deliras,« eklamentis la patrino kaj enlitigis la infanon.
Häilu estis iom ĉagrenita, ke ŝin oni riproĉis pro Auli, aliokaze ankaŭ ŝi kunirus. Nun ŝi sidadis ĉe la fenestro kaj rigardis kun malbonhumore aspektanta vizaĝo eksteren. Sed kiam ŝi aŭdis ĝemadi la fraton, ekregis ŝin kompato kaj ankaŭ ŝi rapidis al Auli.
»Kio doloras al vi,« demandis la patrino.
»La ventro doloras — tie ĉi.«
La patrino masaĝadis, deklamis la sorĉvortojn »keermus-kaarmus«, donis ian tinkturon. Auli ĝemadis jen pli laŭte, jen pli mallaŭte. La patrino palpadis liajn ardantajn vangojn kaj frunton.
»Ĉu ankaŭ la kapo doloras?«
»La kapo ne doloras — tiel.«
»Häilu, kuru rapide al la paŝtejo. La avino pelu hejmen la bovinon, eble ŝi konas ian rimedon.«
Häilu ekrapidis pli ol ordinare: ŝi ja sciis, kiom gravan komision ŝi havas. Intertempe venis en la ĉambron la patro.
»Nu, fileto, kiel vi fartas?«
Auli ridetis malforte kaj kvazaŭ sentante sin io-
