Kaj al la patrino: »Ĉesu, kial vi plorigas la infanojn!«
Al tio la patrino: »Kiel mi povus alie, se mi estas tiom sentimentala.«
Fine oni venkis la sentimentalecon, sekigis la plorantajn okulojn, inspektis la karajn lokojn kaj ekveturis — direkte al la urbo.
Kiam renkonte veturis sinjoroj, la patro jam fruege turnis flanken. Sinjorino aŭ fraŭlino etendis al Auli la manojn kaj ekkrietis:
»Kiel bela knabeto! Se ankaŭ mi havus tian!« Kaj jam ili estis preterveturintaj.
La patro trifoje kraĉis: »Fi, fi, fi! Eble ŝi sorĉrigardis la infanon. Nescieble, kiu kian okulon havas.
Sed la patrino aliopiniis: »Gravaj sinjoroj la unuaj renkontiĝis. Eble ĝi antaŭdiras bonŝanĉon:
»Eble,« cedis ankaŭ la patro kaj ekbruligis la pipon.
Fine Auli vidis ankaŭ la urbon. Nenion eksterordinaran ĝi al li prezentis, Io deprimis lin kaj malklarigis lian konscion. Aliokaze li certe multe havus por rigardadi kaj demandadi, admiradi la stratojn, elpendaĵojn, domojn, homojn, sed nun li estis indiferenta, apatia.
»Kien ni nun veturu,« demandis patro haltinte sur la strato.
»Mari ja diris: en klinikon.«
»Klinikon, klinikon, mi mem aŭdis, sed kie troviĝas tiu ĉi kliniko.«
»Demandu iun.«
La patro ekrigardis la homojn preterirantajn, salutis kelkajn fojojn: »Bonan tagon sinjoroj, bonan
