Mia frato jam elektis tri el la komponaĵoj, kaj, kun la konsento de vi kaj fraŭlino Ĝojo, ni eldonos ilin aparte po unu en tri sin sekvantaj monatoj—diris sinjoro Karl Kellermann, sidante en la bonguste aranĝita saloneto de sinjorino Ĉester, al kiu li parolis.—Komence ni volus eldoni la grupon da arioj, konsistantan el “Tri Fazoj de la Maro: (a) La Ludilo, (b) La Batalejo, (c) La Lasta Ripozejo.” Sur afiŝoj kaj programoj ni grandlitere anoncos la daton, kiam fraŭlino Ĝojo ludos ĝin la unuan fojon antaŭ la publiko. Krom tio ni anoncos per la gazetoj, ke ekzempleroj estos aĉeteblaj en la koncertejo, kaj ke la unuaj dudek aĉetantoj ricevos aŭtografajn ekzemplerojn. Tio trafos! Oni avide aĉetos, kaj tio “ekruligos la pilkon?” Poste en aliaj urbegoj sur la kontinento, kie la fraŭlino ludos dum la sezono, mi faros tiel same. Tiamaniere mi estas certa, ke ni povos vendi la tutan unuan eldonon. Se, kiel ni esperas, la verkoj trafos la animon de la homoj, estos facile fari pluajn eldonojn kaj ankaŭ aranĝi pri la eliro de aliaj komponaĵoj de nia fraŭlino Ĝojo.
— Ni ne povas esti tro dankaj al vi, sinjoroj, por via klopodado, via ĉiama afableco, kaj ni ne povas pli bone fari, ol lasi al vi aranĝi ĉion laŭ via bontrovo.
— Ni estas feliĉaj, ke ni povas vin servi, sinjorino,
