„Redonu al mi mian infaneton!” diris la patrino, kaj ŝi ploris kaj petegis; sed subite per ĉiu mano ŝi ekkaptis du belajn floretojn, kiuj kreskis en la proksimeco, kaj ŝi kriis al la Morto: „Mi forŝiros ĉiujn viajn florojn, ĉar mia koro malesperas!”
„Ne tuŝetu ilin!” diris la Morto. „Vi diras, ke vi estas malfeliĉa, kaj nun vi volas, ke alia patrino fariĝu egale malfeliĉa kiel vi!”
„Alia patrino!” ŝi diris, lasante la florojn en la sama momento.
„Jen estas viaj okuloj!” diris la Morto, „mi trovis ilin en la lago, ili tiel bele brilis; mi ne sciis, ke estas la viaj, reprenu ilin, ili estas ankoraŭ pli brilaj ol antaŭe. Rigardu nun en la profundan puton tie; mi diros al vi la nomojn de la du floroj, kiujn vi volis forŝiri, kaj vi vidos ilian tutan estontecon, ilian homan vivon; vi vivos, kion vi volis detrui!”
Ŝi rigardis en la puton, kaj ŝi sentis sinceran feliĉon, ĉar ŝi vidis, kiel la vivo de unu el ili fariĝas granda beno al la mondo; ho! kia feliĉo kaj ĝojo! Kaj ŝi vidis la vivon de l’ alia; ĝi estas plena je mizero, doloro kaj teruro.
„Ambaŭ sortoj estas laŭ la volo de Dio!” diris la Morto.
„Kiu el ili estas la floro de l’ mizero, kaj kiu estas tiu de l’ feliĉo?” ŝi demandis.
