"Li alvenas, li alvenas!" ekĝojegis silente Emilio per la tremanta voĉo.
"Volu eniri!" diris Rozalio.
La pordo malfermiĝis, kaj sur la sojlo aperis juna, ĉarma viro en eleganta bala vesto.
Emilio ĵetis sin en lian ĉirkaŭprenon...
Kio sekvis, estas pli simpla, ol kion ni ĵus rakontis; proksimume post duonhoro genuis Emilio ĉe lia flanko antaŭ la altaro...
Feliĉo!
Stranga, tre stranga vorto! Kion la homoj atendas de ĝi!...
Kaj tamen ĝi esence signifas ne pli ol kontentecon. Ĉio cetera estas sole pasontaĵo...
Emilio estis kontenta — do nesupereble feliĉa.
Ŝi deziris nenion alian, ol ke ĉio restu tia, kia ĝi ĵus estas: simpla, trankvila, agrabla sen animaj uraganoj, sen doloroj kaj turmentoj...
Post la unua jaro la feliĉa edzinjo fariĝis neesprimeble feliĉa patrino.
Kaj denove ŝi deziris nenion plu, ol ke ĉio restu tia, kia ĵus estis...
Sed la feliĉo estas ŝanĝema. Ŝi ne dependas de la homo, nek de lia volo aŭ deziro —
Subite — malfeliĉa okazo renversis ĉion en malon. En la fino de tria jaro la amata, eĉ adorata edzo mortis.
Li pereis kiel miloj da aliaj homoj de l' ofta eĉ plej ofta malfeliĉo.
Revenante hejmen unu fojon posttagmeze el la kontoro, kie li estis tiel diligenta kaj konscienca laboranto, kiel bonega kolego, li deglitis sur la glata pavimo kaj rompis al si la piedon.
Komence la malfeliĉa okazo ŝanĝiĝis poste en malfeliĉon.
