La grafo kaj Ŝerubeno (kaŝitaj). Suzano, Bazilo.
Bazilo. Ĉu vi ne vidis la sinjoron grafon, fraŭlino?
Suzano. (malafable) He, kia! mi estus lin vidinta? Lasu min!
Bazilo. (proksimiĝante) Se vi estus pli prudenta, vi ne mirus pri mia demando. Estas Figaro, kiu lin serĉas.
Suzano. Li do serĉas la homon, kiu post vi deziras al li la plej multe da malbono?
La grafo. (flanken) Mi vidu nun, kiel li servas al mi.
Bazilo. Ĉu deziri bonon al virino estas deziri malbonon al ŝia edzo?
Suzano. Ne, laŭ viaj abomenaj principoj, agento de malĉastigado.
Bazilo. Sed ĉu oni petas de vi ion, kion vi ne estus malŝparonta al alia homo? Danke al la dolĉa ceremonio, kion oni malpermesis al vi hieraŭ, tion oni ordonos al vi morgaŭ.
Suzano. Malvirtulo!
Bazilo. El ĉiuj seriozaj aferoj la edziĝo estante la plej ridinda, mi pensis..h.
Suzano. (furioza) Abomenaĵoj! Kiu permesis al vi eniri tien ĉi?
Bazilo. Dolĉe, dolĉe, malbonulino! Dio vin pacigu! Pri tio ĉi nur estos laŭ via volo; sed ne kredu ke mi konsideras sinjoron Figaro kiel kontraŭaĵon, malhelpantan al nia sinjoro; kaj sen la paĝieto...
Suzano. (kun timo) Don-Ŝerubeno?
Bazilo. (imitante ŝin) „Cherubino di amoro“, kiu senĉese turnas sin ĉirkaŭ vi, kaj hodiaŭ matene ankoraŭ tie ĉi vagis por eniri, kiam mi foriris de vi. Diru, ke tio ĉi ne estas vera?
Suzano. Kia kalumnio! Foriru, malbona homo!
Bazilo. Mi estas malbona, ĉar mi vidas klare. Ĉu ne estas ankaŭ por vi tiu romanco, kiun li tenas sekretan.
Suzano. (kolere) Ha! jes, por mi!
Bazilo. Se li ĝin ne verkis por nia sinjorino! Efektive,
