menaŭ kiel solludantino. Ŝi komprenis tion kaj kontentiĝis kunludi en koncertoj.
Iun vesperon Romeskaŭ studadis kompozicion, kion li devus solludi dum granda koncerto, en kiu partoprenus aliaj famaj artistoj. Li ne estis kontenta pri sia ludomaniero kaj petis min ludi. Mi jam travidis la notojn kaj plene komprenis la ĝustan percepton de la komponisto; mi ankaŭ konsciis, ke Romeskaŭ ne ĝin komprenis, sed tion mi ne kuraĝis eldiri. Mi prenis la violonon kaj ludis. Li aŭskultis ĝis la fino kaj estis ravita. —Vi jam superas min!— li diris kaj kaptante la instrumenton, li refoje ludis; sed senatente, ke li ne povas imiti mian ludadon, li ĵetis la arĉon kaj eksidis, rigardante antaŭ sin kun sulkiĝinta frunto. Mi rigardis lin kaj timante, ke mi kaŭzis al li malĝojon, mi kaptis lian manon kaj diris:
—Vi ja ne koleras pro mi?
Li premis mian kapon al sia brusto kaj ekkriis:
—Ho ne, mia knabo; sed mi konscias, ke al mia ludado mankas multe tro multe. Vi ludis kvazaŭ vi estus la komponisto mem—, kaj atendante momenton, dum kiu li pripensadis, li diris plue:
—Mi ne ludos tion dum la koncerto, sed vi, Jafet!
Mi ne kredis al miaj oreloj kaj diris:
—Ĉu mi ludos tion?
—Jes, vi!
—Sed mi ne povoscios.
—Vi povoscios, vi havas la bezonan talenton por ludi tion, kaj vi ludos.
—Sed mi neniam antaŭe ludis por la publiko.
—Iam vi ja devos ludi; nu, vi faros tion anstataŭ mi, kaj vi havos sukceson.
—Sed mi neniam solludis por tiom da homoj.
—Des pli granda estos la sukceso.
