—Tamen la afiŝoj estas jam presitaj.
—Tio ne gravas, mia nomo estas Romeskaŭ kaj vi ankaŭ portas tiun nomon.
—Sed mi ne havas nigrajn vestojn.
—Mi pretigos ilin jam morgaŭ.
—Sed la publiko atendos vin kaj ne min.
—Silentu!— li diris frapetante mian ŝultron, —vi ludos, kaj ĉar vi estas mia lernanto, ni ambaŭ estos ne nur kontentaj, sed eĉ fieraj pro via unua publika solludado.
Aleksandra estis enirinta la ĉambron dum nia interparolado; ŝi estis ravita pro miaj estontaj laŭroj kaj ekridis, ekkriante:
—Mi ĉeestos, ĉu ne, paĉjo?
—Kompreneble!— diris ŝia patro.
La knabino kuris for por sciigi la por ŝi ĝojigan novaĵon al la patrino.
Mi volis pli funde studadi la ludotan muzikaĵon, sed Romeskaŭ certigis al mi, ke tio estas tute superflua.
Jam la postan tagon la tajloro faris mor mi la nigran kostumon, kiun mi devus surhavi dum mia unua koncerto. Tiun postan tagon je la ordinara horo venis Maksimo Bjelski por plue instrui min pri la rusaj verboj. Mi jam sidis en mia studejo, kiam li eniris nerveme kiel kutime. Li donis al mi sian manon, riverencis kaj antaŭ ol eksidi, flustris al mi en la orelon, frotante siajn manojn:
—Sinjoro Romeskaŭ, vi do plenumis vian promeson?
—Kian promeson?
—Pri viaj talentoj. Vi ja memoras, ke mi parolis pri ili antaŭ kelkaj tagoj?
—Ho, mi komprenas; sed jam ne estas necese, ke mi ĝin plenumu, ĉar sinjoro Romeskaŭ mem diris al mi hieraŭ, ke mi havas talentojn.
