—Kiel okazis tio?
—Nu, post kiam la buboj ĵetis min tra tiu vitro, mi devis pagi por nova, sed mi jam fortrinkis tutan mian monon, tiel ke la policanoj kondukis min malliberejon, kie mi restis plenan monaton. Dum tiu monato mia kapitno ekvelveturis sen mi, kaj ĉar la ŝipo pereis, la tuta ŝipanaro fundiris kaj dronis..., nur Ivan la kuiristo ne fundiris kun ili dank' al liaj glasetoj da brando; sekve: Vivu la brando!! kaj li svingis siajn longajn brakojn.
Mi nun sciis, ke Ivan ne povas informi min pri mia "Insulo", kaj ĉar mi devis foriri, mi diris:
—Nu Ivan; salutu vian patrinon por mi kaj sanu bone.
Ivan premis mian manon, dirante:
—Mi ĝojas, ke mi falis tra tiu vitro, ĉar sen tio ni ambaŭ verŝajne ne plu vivus.
—Kial?— mi demandis tute ne pripensante lian diraĵon.
—Ho! tio ja estas memkomprenebla. Sen miaj glasetoj mi estus returninta min kun vi al la skuno kaj ni estus dronintaj same kiel la aliaj; sekve dank' al la glasetoj da brando mi vivas ankoraŭ, kaj vi fariĝis fama violonisto... Nu, mia juna sinjoro—, kaj li forte premis mian manon, —sanu bone; vi faris al mi grandan plezuron, ĉar vi ne forgesis min, kaj se iam mi povos servi al vi, mi faros mian eblon.
—Vi povos servi al mi—, mi diris; —se iam vi renkontos tre longan mariston, nomitan Johano, parolu tiam pri mi kaj se li memoros min, petu lin skribi al mi, kie mi naskiĝis kaj kiel mi nomas min.
La kuiristo suprentiris la brovojn kaj ŝultrojn, ekkriante:
—Sed kiel mi rekonos vian Johanon? ... Estas tiom multe da longaj maristoj.
—Nur atentu lian horloĝan ĉenon; se ĝi estas far-
