Refoje li strabe rigardas ŝin kaj dum dekono da sekundo lia frunto sulkiĝas; tiam li tuŝas per la pipo belan rozn, kiun ili ĵus estas preterpaŝontaj, kaj li diras plue:
—Pro miaj rozoj mi esperas, ke miaj kaloj doloru ankoraŭ pli multe, ĉar ili bezonas akvon..., la rozoj memkompreneble.
La sinjorino ne respondas, sed tusetas du aŭ tri fojojn; ŝajnas kvazaŭ kelkaj vortoj volas eliri el ŝia gorĝo, sed subite renkontas barilon; la tusetoj tamen ne forigas tiun barilon kaj ŝi promenas plue.
Ili nun estas en la mezo de la ĝardeno; rekte antaŭ ili sin trovas la nefermita pordo de la pastrejo, kaj la smjorino alpaŝas al ĝi, dirante:
—Pastro, mi bezonas vian konsilon.
Rapida rideto plilarĝigas la barbon de la predikisto, ĉar li jam rimarkis, ke liaj miopaj okuloj divenis ĝuste.
—Ho, se mi povoscias doni ĝin, sinjorino, mi estos je via dispono.
Li pipe montras la nefermitan pordon kaj la sinjorino transiras la sojlon. La pastro ŝin sekvas kaj ambaŭ staras en la larĝa koridoro. La antaŭĉambra pordo staras ankaŭ nefermita, kaj denove la longa pipo montras al la sinjorino, ke ŝi estas invitata eniri.
Ŝi eniras kaj la trian fojon la pastro uzas sian pipon... nome por montri seĝon. Ambaŭ sidiĝas.
Sinjorino Klomp rigardas esplore ĉirkaŭe kaj la pastro, spite al sia miopeco rimarkas, kion tio signifas. Li ekstaras kaj fermas la pordon kaj sidiĝinte denove, li diras:
—Mi estas je via dispono, sinjorino Klomp.
—Mi unue havas ion por informiĝi, pastro... hm! ... hm! ... ... Ĉu ĉiuj naskitaj infanoj devas esti enskribataj?
—Jen tre stranga demando—, pensas la pastro, kiu
