—Vi do ne kontraŭstaros?
Klomp, ne respondante al tiu demando, diras plue:
—Kiu certigas, ke la gepatroj de la infano estas kristanoj? ... Oni diris en la vilaĝo, ke li estas simila al juda infano.
—Eble li estas judo, sed tio ne malhelpas. Multaj judoj fariĝas kristanoj.
—Povas ankaŭ esti, ke li estas turko.
—Turko!?
—Jes, turko... Ĉiuj turkoj havas nigrajn harojn kaj nigrajn okulojn.
—Tio ankaŭ ne malhelpas. Ĉiu povas fariĝi kristano, eĉ turko.
—Kaj kiam li devas esti baptata?
—Hodiaŭ.
—Hodiaŭ!?
Klomp forĵetas la gazeton kaj kun surprizo li rigardas sian edzinon.
—Hodiaŭ!?— li rediras. —Kial vi ne jam parolis pri tio?
—Ĉar antaŭ kelkaj tagoj vi petis al mi, ke mi jam neniam parolu pri Rika.
Klomp ekpromenas tien kaj reen en la ĉambro. Li pensas pri tio, ke li ĉiam iras preĝejon dimanĉe, ne el religiaj motivoj, sed por pasigi parton de la por li enuigaj dimanĉoj. Se li ankaŭ nun iros, li sidos preskaŭ vizaĝon kontraŭ vizaĝo kun Rika, ĉar lia preĝeja benko staras tuj antaŭ tiu, kie kutime sidas la gepatroj, kies infanoj devas esti baptataj. Li povus nun resti hejme, sed ne kuraĝas timante, ke oni mokos lin poste en la vilaĝa trinkejo, ĉar sendube lia malesto estus rimarkata kaj priparolata. Ĉiu ekaŭdis pri la renversita laktobarelo, kaj oni dirus, ke li ne venis en la preĝejon pro la mutulino.
