Refoje la knabo eksilentas momenton; li rigardas avide al la violonĉelo, fine li diras:
—Jam longe mi lernas ludi sur la orgeno de la preĝejo; la instruisto de la lernejo instruis tion al mi, sed... mi ankaŭ ne volas plu ludi sur la orgeno...
—Kion do vi volas?
—Ludi sur tia violonĉelo..., eble la instruisto de Brej povos instrui min; mi lin petos.
—Povas tamen esti, ke vi ne povos lerni tion.
—Ho jes, mi povos, se mi nur havus ĝin kaj se nur ili min instruus.
—Sed mi kredas, ke la instruisto ne posedas violonĉelon.
—Mia patrino aĉetos unu por mi..., kiom ĝi kostas?
—Tio dependas de la kvalito, unuj estas multekostaj, aliaj ne.
Moseo jam fariĝis intima kun la fremdulo kaj ne sciante, ke li estas iom maldiskreta, li demandas:
—Kiom kostis la via?
La violonĉelisto ridetas; li respondas:
—Mia instrumento kostis dek mil rublojn.
—Kiom estas unu rublo?
—Ĉirkaŭe du guldenoj kaj duono.
La grandaj okuloj de Moseo fariĝas ankoraŭ pli grandaj; li iam aŭdis, ke la farmisto Klomp, kiu estas riĉulo, pagis dek mil guldenojn por la rekonstruado de sia farmejo; tiu ĉi violonĉelo sekve kostis pli ol du tiaj novaj farmodomoj. Li kredas, ke la fremdulo mokis lin kaj la esprimo de liaj grandaj okuloj klare montras lian pensadon.
—Vi ne kredas tion?— demandas la fremdulo.
—Vi mokis min, tia ligna muzikilo ja neeble povas valori tiom... la tuta farmodomo de Klomp ne kostis tiel multe.
