—Kia stomako!— pensis la doktoro. Tiam li ekzamenis ĝin ĉiuflanke, tenis ĝin super la sitelo kaj farinte tranĉaĵon en la malsupra flanko de l' stomako, li lasis elflui la enhavon, tiam li turnis la eksteraĵon internen, metis la sitelon ekster la veturilon kaj komencis ekzameni la stomakon.
En tiu momento lia atento estis kaptata de obtuza tuso, venanta el la veturilo. Surprizite li aŭskultis, flustrante al si mem:
—Kio estas tio?
Mikelo ankaŭ estis aŭdinta le neatenditan tuson, sed li diris nenion; lin surprizis nenio.
Dua tuso aŭdiĝis.
—Ĉu vi aŭdis tion, Mikelo? ... Kio ĝi estas?— demandis la doktoro.
—Tuso—, kviete respondis Mikelo.
La doktoro metis la stomakon en la sitelon, kovris la nudan parton de la kadavron kaj refoje aŭskultis. Post la pordetoj en la veturila fundo io moviĝis. Io knaris, la pordetoj ĵete malfermiĝis, kaj inter ili en malluma litŝranko ekaperis la kapo de knabo.
—Tio estas knabo—, kviete diris Mikelo.
La konsternita doktoro staris inter la pendantaj kruroj de la kadavro kaj rigardis al la knabo, kvazaŭ li vidus fantomon.
—Ĉielo, kie mi estas?— demandis la knabo per malforta voĉo.
—Ĉe doktoro Stuthejm—, kviete respondis Mikelo.
—Ĉe doktoro? Kio okazis kun patro?
—Mortis—, same kviete respondis Mikelo.
—Eksilentu, malsaĝulo!— ekkriis la doktoro, turnante sin al la veturigisto.
—Ĉu li mortis!?— demandis la knabo. Li faris tiun demandon laŭ maniero, kiu montris, ke la sciigo lin
