—Tio tamen ne okazis per via kulpo?
—Li diris, ke mi estas kulpa, ĉar mi falis pro nesingardemo.
—Ĉu vi falis el la veturilo?
—Mi falis de trapezo..., mi estas gimnastikisto, sed ĉar mi ne povis plu labori pro mia rompiĝinta kruro, la direktoro min eksigis.
—Kiu direktoro?
—De la cirko.
—Via patro tamen povus labori.
—Li!? ... Li jam ne laboris, ... nur ebriiĝis.
—Ĉu li jam longe estas trinkulo?
—Jes, sinjoro, li ĉiam estis ebria, kaj se li ne estis tia, tiam li dormis... aŭ min batis—. La knabo eksilentis dum momento, tiam li diris plue:
—Sed tion li ne povas plu.
La doktoro prenis la manon de l' knabo por palpi al li la pulson.
—Kiel vi sentas vin nun?— demandis li.
—Iom pli bone, sed mi soifas.
La doktoro rigardis post sin por vidi, ĉu la veturigisto estas revenanta, sed Mikelo ne estis tie.
—Kie estas Apolo?— demandis la knabo.
—Apolo!?
—La ĉevalo.
—Ho; ĝi staras en la ĉevalejo ĉe la mia.
En la veturilejo sonis la pezaj paŝoj de la revenanta servisto.
—Mikelo, venu ĉi tien!— ordonis la doktoro.
Mikelo obeis kaj refoje la veturilo skuiĝis sub la pezaj piedoj de la giganto.
—Montru al mi vian rompiĝintan kruron, mia knabo,—diris la doktoro.
La knabo malrapide aperigis la kruron el sub la li-
