totuko, kaj dum la doktoro ĝin ekzamenis, li forprenis la bandaĝon kaj diris:
—Kiu almetis tiun bandaĝon?
—Mia patro.
—Ĉu li ne venigis kuraciston?
—Ne, sinjoro.
—Kial ne?— demandis plue la doktoro, ruĝiĝante pro kolero.
—Ĉar tio kostus tro multe.
—Estas honto!— ekkriis kun indigno la doktoro, kaj li palpadis la kruron, kiu estis ŝvelinta en terura maniero.
—Ĉu tio doloras al vi?
La knabo mordis al si la lipojn pro doloro, tiam li respondis:
—Jes, sinjoro.
—Kompreneble; la osto rompiĝis kaj via patro ne vokis ĥirurgon por reĝustigi ĝin... Rigardu, la kruro estas tute blua, preskaŭ nigra. ... Ĉu vi estas dolortima?
La knabo, pensante pri la multaj batoj, kiujn al li jam donis lia patro, respondis:
—Mi kredas ke ne, sinjoro.
—Nu, ni vidos; mi devos denove rompi la oston por poste reĝustigi ĝin, sen tio vi perdos la kruron.
—Ĉu la kruron?
—Certe, sed mi esperas, ke ĝi estos resanigebla; mi faros mian eblon—, kaj sin direktante al Mikelo, li diris plue:
—Mikelo, portu lin zorge kaj singarde en la salonon kaj metu lin sur la kanapon; mi lumigos.
Mikelo prenis la knabon sur la brakojn, kiel li prenus plumon, kaj post kiam li malsupreniris la veturilon, la doktoro lin sekvis.
