— La sinjorino informiĝas, ĉu vi deziras ovojn.
Stanislas, kiu estis modesta, malakceptis la ovojn; li ektrinkis kaj ekmanĝis rapide, ĉar li pensis, ke la servistino devos forporti la tason kaj la telereton.
—Ĉu la kruro ne doloras plu?— ŝi demandis.
—Nur se mi ĝin movas, sed baldaŭ...
—Aĉjo rompis la kruron—, interrompis Teodoro.
—Ni aŭdis tion—, diris Maria. Ŝi daŭre fiksis la rigardon sur la malsanulon kaj ŝi pensis: —Kiajn okulojn..., kiajn harojn!
—Kio estas tio?— demandis Stanislas, montrante la grupon sur la ciferplato.
—Ulano!— respondis Teodoro.
Maria ekridis.
—Ho ne, tio ja estas la reĝo Salomo..., la unua juĝo de Salomo.
—Tio ne estas la judo Salomo—, diris Teodoro, —tio estas ulano kun svingiĝanta lanco.
Maria denove ridis kaj estis klarigonta la grupon, kiam la doktoro enpaŝetis la salonon. Li estis tute ruĝa pro kolero. Stanislas rimarkis la subitan ŝanĝon de humoro de la doktoro kaj la knabo rigardis la dikulon kun surprizo.
—Pro la diablo!— kriis la doktoro, —nenie ĝi estas... tiu stulta Mikelo memoras absolute nenion..., li forprenis, ne remetis, forgesis... kaj eĉ diras, ke li ne scias pri ĝi kaj lasas min serĉi— ... Tute ne atentante Teodoron, nek Marian, nek Stanislason, li ekhaltis antaŭ la kanapo kaj serĉrigardis sur la tableto kaj sur la tapiŝo, sed vane.
—Estas honto!— li kriis, bolante pro eksciteco... —jam kvaronon da horo mi serĉas..., ĝi ne estas en la laborejo..., ne ĉi tie... ĝi estas neniel!
—Kion vi serĉas, doktoro?— demandis la servistino.
