plu. Mi nur silentas kaj atendas, ĝis kiam lia bona humoro revenas, kaj tion faras ankaŭ Mikelo.
Maria, kiu volonte estus restinta pli longe por babiladi, fine eliris la salonon. Teodoro tamen sidiĝis sur la tapiŝo apud la kanapo kaj faris mil demandojn al Stanislas; ĉi tiu respondis kiel eble plej bone.
—Jen mia ĉevalo!— diris post momento la knabeto. —Mi povas rajdi sur ĝi..., ĉu vi iam rajdis?
—Ofte.
—Sur vera ĉevalo?
—Jes, sur vera ĉevalo.
—Kie?
—En la cirko.
—Kio estas cirko?
Stanislas klarigis; la afero ŝajnis interesi la knabeton tre multe pri ĉio koncernanta cirkon li informiĝis, kaj post kiam la scivolo estis kontentigita, li silentis momenton, pripensis kaj subite demandis:
—Ĉu vi scias rakonti fabelojn?
—Jes, mi scias rakonti kelkajn. En la cirko kunlaboris ŝercisto, kiu rakontis al mi multajn.
—Rakontu foje al mi.
Stanislas volonte plenumis la deziron de Teodoro kaj li rakontis la fabelojn pri "Lupo kaj sep kapridoj", pri "Neĝulino", pri "Bremaj muzikistoj" kaj aliajn.
Kun malfermita buŝo la knabeto aŭskultis.
Dume la doktoredzino laboradis en la kuirejo, ŝi refoje purigis ĝin per siteloj da akvo, viŝilo kaj balailo kaj Maria helpis per ĉiuj fortoj. La soldato super la ciferplato svingadis la glavon, la horloĝo tiktakadis kaj kvarono post kvarono da horo pasis for, kaj kiam je la unua horo la veturilo de la doktoro revenis en la veturilejon kaj la doktoro mem eniris la salonon por vidi kiel sanan lia nova paciento, ĉi tiu estis ankoraŭ rakontanta fabelojn.
