Teodoro estis ravita.
—Aĉjo!— li diris.
—Nu, mia karulo, kio estas?
—Li ne plu devas foriri.
—Kiu?
—Stanislas, li scias ankoraŭ pli bele rakonti ol avino.
—He!
—Jes! ... Li restos, ĉu ne vere?
La doktoro ridis bonhumore kaj rigardis al Stanislas, kiu modeste ŝajnigis sin ne aŭskulti.
—Li ne volas resti tie ĉi, li prefere returnos sin al la cirko—, diris ŝercante la doktoro.
—Ho ne, aĉjo, li pli volonte restos ĉe mi.
—Ĉu vere?— demandis la doktoro, fiksante la rigardon sur Stanislason.
—Estos tro maloportune al vi, sinjoro.
—Ne! ne!— kriis Teodoro, —li povas ludi kun mi kaj labori por aĉjo, aŭ por avino.
—Je la trapezo?— demandis la doktoro.
—Ankaŭ je la trapezo kaj krom tio je ĉio ajn—, diris Teo, ĉirkaŭbrakante unu el la kruroj de la avo, kaj li diris plue:
—Nu, aĉjo? ... Ĉu li restos?
—Jes, mia infano, li restos, almenaŭ, se li volas.
—Hura!— kriis Teodoro, —li restos! ... mi tuj iros tion rakonti al avino—, kaj li forrapidis.
Stanislas sidis kun mallevitaj okuloj kaj la doktoro, rigardinte lin dum momento, demandis:
—Ĉu vi pli volonte restos ol returni al cirko?
—Jes, sinjoro, mi ja volonte volas estis via veturigisto, mi povas...
—Mi havas bonan veturigiston kaj ne bezonas du.
—Mi eble povos servi alie.
—Nu, mia knabo, vi povas resti, sed ne por servi
