La reĝo Fcnuso estis tre kontenta, post kiam estis foririnta la bela Blankafloro, sed la reĝino estis senkuraĝiĝinta. —Sinjoro!— ŝi diris, —kion do mi faros, kiam revenos nia filo? Li ploros ĝismorte. Donu al mi bonan konsilon.
La reĝo pripensis kaj ordonis, ke oni faru belegan tombo-monumenton el marmoro kaj kristalo; sur tiu monumento kuŝu du infanoj el oro, unu similu al Floriso kaj la alia al Blankafloro. Ambaŭ portu reĝan kronon kaj sur tiu de Floriso brilu karbunkolo disiganta nokte tiom da brilaĵo, kvazaŭ estus hela tago. Sub la du infanoj staru per oraj literoj: "En ĉi tiu tombo ripozas Blankafloro, kiun la junulo Floriso amis kun eterna amo."
Kaj la reĝo disordonis, ke ĉiu diskonigu, ke Blankafloro estas mortinta. Post kiam ĉio tio ĉi okazis, la reĝo venigis Florison. La princo dancis pro ĝojo. En malmulta tempo li ĉion pretigis por forvojaĝi kaj baldaŭ li staris antaŭ siaj gepatroj. Li ĉirkaŭbrakis ilin kaj tuj informiĝis pri Blankafloro. Neniu kuraĝis paroli, sed li rapidis al ŝia ĉambro, kie li ne trovis ŝin.
Sed ŝia patrino sidis tie malĝoja kaj ploranta pro la kara filino. Floriso ŝin petis konduki lin al Blankafloro. Komence ŝi agis kvazaŭ ŝi ne komprenis, tiam ŝi respondis evitcme; fine ŝi ŝajnigis kredi, ke Floriso volas informiĝi pri tio, kion li jam estis sciiĝinta. —Mi opinias —, ŝi diris, —ke vi min ŝercmokas—. Ho ne!— respondis Floriso, —mi tute ne ŝercmokas. Venigu rapide mian Blankafloron, mi petas—. Tiam ŝi ne plu povis silenti. —Mi ne scias, kie ŝi estas—, diris ŝi, dum ŝi fikse direktis la okulojn sur la plankon. —Oni ja ordonis al mi, ke mi diru... ke ŝi mortis kaj... ke ŝi estas entombigita.
Floriso ne aŭdis la lastajn vortojn. Li svenis. La dukino ekteruriĝis kaj eligis ekkrion, kiu resonis tra la
