—Kial?— ŝi respondis, —ĉar ŝi ordonis tion al mi antaŭ ol morti—. Ŝi levis la kapon kaj rigardis al la knabo.
—Ŝi freneziĝis—, pensis li, kaj ŝi tuj divenis lian penson.
—Ne pensu Stanislas, ke mi perdis la prudenton—, ŝi diris plue, —mi ja tute ne perdis ĝin...
—Sed mi ne komprenas, kio...
—Vi ne povas tion kompreni, kaj ĝuste tial mi nun venis por komprenigi al vi..., nur vi povos tion kompreni, ne la aliaj... Ho, Stanislas, se vi scius, se vi scius.!... sed mi ĝin rakontos al vi, eble vi min forpuŝos kun abomeno kiel lepran hundon, sed tion mi ja indas, ĉar mi indas pli malmulte ol lepra hundo.
—Vi? ... Vi sinjorino, kiu estas tiel bona al ĉiuj!
Ŝi ekstaris kaj dum ŝiaj trajtoj kuntiriĝis konvulsie, ŝi flustris:
—Ho Stanislas... fine mi devas ĝin eldiri... fine vi ekaŭdos, kio mi estas, ĉar vi trompiĝis pri mi..., mi tute ne estas bona, mi estas mizerulino..., mi estas krimulino.
La miro de la knabo pligrandiĝis pli kaj pli, ŝi tion rimarkis kaj diris plue kun flustranta voĉo:
—Mi estas la plej granda krimulino en la urbo... mi estas mortigintino.
Stanislas estis atendinta ion teruran, sed ne tion; li tamen ne kredis al la paroloj de la sinjorino, kaj ŝiaj penetremaj okuloj tion rimarkis tuj.
—Vi ne kredas al mi—, ŝi flustre diris; sed mi rakontos tion, kio okazis, kaj tiam vi kredos, ĉar ĝi ja estas vera.
Ŝi etendis la manon al la ciferplnto de la horloĝo kaj diris:
