Sur kanapo kuŝe ripozis longa, tre longa viro; li estis sinjore vestita, sed ĉio montris, ke li ne apartenas al la aristokrataro. Afabla rideto ekludis sur lia nebela, sed agrabla vizaĝo, kiam sinjorino Bus metis antaŭ lin sur tableton la kafon, kaj li diris:
—Mi dankas.
—Ĉu vi laciĝis, sinjoro?
—Ne.
La longa sinjoro eksidis malrapide, prenis la tason kaj trinketadis la kafon.
—Ĉu ĝi estas bona, sinjoro?— demandis sinjorino Bus, dum ŝi rigardis la fumantan tason.
—Kompreneble... Kafo ĉiam kaj ĉie estas bona.
—Ĉiam kaj ĉie!?— Sinjorino Bus krucis la brakojn sur la brusto kaj kun miro rigardis la pensionulon.
—Kompreneble, sinjorino.
—Estas tamen diferenco, mi opinias, inter bona kaj malbona.
—Tio dependas de cirkonstancoj.
—Malbona tamen neniam samtempe povas esti bona.
—Tio dependas de cirkonstancoj, kiel mi ĵus diris. Ju pli mi soifas, des pli bongusta estos al mi la kafo. Se mi trinkis du tasojn da bona kafo, tiam la tria jam ne plaĉos al mi, sekve: tiu sama kafo, kies unua taso estis al mi bongusta, jam ne estos tia, post kiam mi trinkis du tasojn. Sekvas el tio, ke la kvalito de la kafo devas dependi de cirkonstancoj.
—Nu, sinjoro, ne ofendiĝu, sed tio estas stranga opinio.
—Ĝi ne estas stranga, se oni ĝin konsideras el filozofia vidpunkto.
Sinjorino Bus, kiu neniam ekaŭdis pri filozofiaj vidpunktoj, ridetis, kaj ĉar ŝi ne amis disputi pri al ŝi nekonataj temoj, ŝi ŝanĝis la interparoladon demandante:
—Ĉu mia edzo refoje rezervos por vi sidlokon por la morgaŭa teatraĵo?
