—Kion oni ludos?
—"La du orfojn."
—Mi ne amas "La du orfojn," tio ja estas fiteatraĵo. Mi amas nur klasikajn teatraĵojn kiel ekzemple: Vilhelmo Tell, Hamleto kaj tiel plu.
—Ĉu vi vidis Vilhelmon Tell kaj Hamleton, sinjoro?
—Mi eĉ kunludis en tiuj dramoj kiel aktoro.
Sinjorino Bus kunfrapis la manojn, ekkriante:
—Vi estas aktoro!?
—Mi estis aktoro.
—Ho, mi ne sciis tion.
—Jes, mi estis aktoro, sed ho ve! ... kun tro multe da talento.
La sinjorino rigardis al la iama aktoro kun neesprimebla surprizo; ŝi ne povis kompreni, ke aktoro povas havi tro multe da talento, kaj ŝiaj okuloj klare petis klarigon.
La eksaktoro malplenigis la tason, ĝin remetis sur la tableton, kaj etendiĝante kviete sur la kanapo, li diris:
—Miaj talentoj estas tiaj, ke la aŭdantaro aplaŭdis nur min, kaj la aliaj aktoroj pro tio ĉiam fariĝis tiel ĵaluzaj, ke ili rifuzis ludi plue, se mi restus pli longe sur la scenejo. Tial mi eksiĝis kaj fariĝis maristo.
—Ŝipestro?
—Ne, simpla maristo.
—Simpla maristo!?— Refoje ŝi kunfrapis la manojn.
—Jes, kaj poste promenanta reklamilo.
Sinjorino Bus jam ne kredis al siaj oreloj kaj ŝi demandis:
—Vi certe ne promenadis tra la stratoj kun reklamilo sur la ŝultro?
—Jes.
—Sed tio ja estas malinda laboro por sinjoro kiel vi!
—Kial? ... Nenia laboro estas malinda por kiu ajn.
