—Kiun vi do enmetis tien?
—Novan amikon.
—Mi ne komprenas.
—Nek mi.
—Nek vi?
—Nek mi... La hazardo estas io stranga, sinjorino. Kiu el ni pensus ĉi tiun matenon, ke mi renkontus hodiaŭ rusan ebrian kolegon, kaj kiu pensus, ke mi metus lin tien, por ke li kviete kaj sen danĝero povu fordormi sian ebriecon? ... Kiu pensus, ke mi tirus lin tiamaniere el granda danĝero kaj malfeliĉaĵoj?
—Mi ne komprenas, sinjoro.
—Nek mi, sinjorino... La buboj tiel turmentis lin, ke mi ne povis ne protekti lin, kaj restis al mi nur unu rimedo antaŭsavi lin el iliaj manoj.
Li eksilentis, rigardis momenton antaŭ sin kun distritaj okuloj; tiam li diris plue:
—Krom tio, mi ne amus, ke policanoj ĵetus lin en malliberejon..., mi tial metis lin sur tiun kanapon.
—Kaj...?
—Kaj morgaŭ mi vidos tion, kio estos farota, ĉar tio dependos de cirkonstancoj.
—Sed... ĉu li ne estas danĝera?
—Danĝera!? ... Ne timu! ... Viro, kiu estas tiel ebria, ne estas ordinara drinkulo.
—Sed mi tamen timas, ke...
—Ne timu; mi restos hejme por gardi, ĝi kiam li estos tiel malebria kiel mi mem.
—Ĉu tio ne estos enuiga?
—En realo preskaŭ nenio estas enuiga, sinjorino. Oni ja povas ĉiam iel pasigi sian tempon en agrabla maniero... Mi legos ĝis noktomezo, se la legado plaĉos al mi, alie mi legos ĝis la deka, aŭ ĝis la dek-unua. Se tiam li ankoraŭ ne estos vekiĝinta, tiam li nepre daŭrigos dormadi ĝis morgaŭ matene.
