—Jes, kaj tiam mi ekripozis..., kaj tiam la buboj venis...
Refoje li eksilentis, kaj kiel eble plej bone ordigante siajn harojn per la fingroj, li subite diris:
—Kaj forŝtelis de mi mian ĉapon.
—Vi eraras, via ĉapelo kaj viaj ŝuoj kuŝas sub la kanapo.
—He!... vere!?... Nu, tiam mi eraras,... pardonu al mi.
La maristo rigardis ĉirkaŭe; post momenteto li diris, klakinte la lipojn:
—Sinjoro, ne ofendiĝu... mi soifas terure.
—Kompreneble; post ebrieco sekvas soifo. Ĉu vi deziras tason da kafo?
—La maristo rigardis antaŭ sin, tiam li respondis konfuzite:
—Mi preferas akvon.
—Bone, vi trinkos akvon, kaj se vi havas apetiton, vi povos manĝi la jenajn baringojn.
—Ĉu haringojn!?... ho, volonte.
—Bonege, do leviĝu; lavu vin en mia dormejo jen post mi; kombu al vi la harojn per mia kombilo, trinku tiom da akvo kiom vi deziras, ĝi staras en karafo sur la tablo, tiam eksidu tie antaŭ mi kaj agu kvazaŭ vi estus hejme.
La maristo rampis kiel simio trans la apogilon de la kanapo kaj eniris la montritan dormejon. Kiam post kelka tempo li revenis kun purigitaj vizaĝo kaj manoj kaj kombitaj haroj, li alpaŝis al la kanapo, kaptis la ŝuojn kaj almetante ilin, li diris:
—Mi nun ekmemoras, ke vi forpelis tiujn bubojn ... Kara Josefo! kiel mia pantalono estas kovrita per polvo... Ĉu vi havas broson?
—Vi bone ekmemoras... Broso estas en la brosingo flanke de la kanapo.
