ĉiuj sinjoron Van Elshout mem en diferencaj sintenadoj.
Estas nun la oka horo, kaj li ektrinkas kaj ekmanĝas.
Per la dika kaj la montra fingroj de la dekstra mano li kviete enbuŝigas la zorge tranĉitajn pecetojn de la buterpanoj, kaj puriginte almenaŭ dekfoje la lipojn per buŝtuko, li fine estas matenmanĝinta. Tiam li ekstaras, rigardas sin en la spegulo, admiras siajn blankajn dentojn, almetas la gamaŝojn kaj sonorigas per eta, sur la tablo staranta sonorilo; post tio li kunvolvas la buŝtukon, kviete ŝovas la blankajn manumojn trans la blankajn manojn en la manikojn de la jako, tiel ke ili ĉiuloke precize elstaras centimetron el ili ĉirkaŭ la pulsoj. Interfingrigante la manojn sur la brusto, li nun gravmiene rigardas la tri orajn, sur la fingroj brilantajn ringojn, kaj pintigante la lipojn kvazaŭ por fajfi, li atendas la alvenon de sinjorino Bus.
Ŝi baldaŭ frapas sur la pordo.
La pintigita buŝo ŝanĝiĝas, la maldikaj: lipoj dispartiĝas kaj ellasas mallaŭtan "Jes", elparolitan laŭ demanda, maniero.
Sinjorino Bus estas enironta, sed restas staranta sur la sojlo.
—Bonan matenon, sinjoro Van Elshout... Ĉu vi somorigis?
—Jes, sinjorino... hm!... Bonan matenon... Jes, mi sonorigis... Mi petas: eniru, sinjorino, kaj venu pli proksimen; mi havas ion por demandi vin...; por informiĝi..., hm!
Ŝi obeas kaj ekstarante antaŭ la sinjoro, ŝi atendas la demandon.
—Sinjorino Bus... hm!
Van Elshout multfoje tusetas, kiam li parolas, sed ĉiufoje ĉe tiuj tusetoj li dece kovras al si la buŝon per la dekstra mano. Post la mallaŭta "hm", li diras plue:
