—Ĉu vi povas rakonti fabelojn?
—Kelkajn mi memoras, sed ne ĉiujn, kiujn mi legis—, li diris afable ridetante, kaj li diris plue: —Ĉu vi amas fabelojn?
—Jes, mi amas.
—Morgaŭ mi rakontos kelkajn al vi.
—Ĉu ne hodiaŭ?
—Tio ĝenus vian patron, kiu nun legas.
—Nu, mi povas montri al vi la Insulon, kaj intertempe vi povos rakonti—, mi proponis naive.
—Vi estas prave—, kaj turnante sin al mia patrino, li diris plue:
—Vi do konsentas, ke ni promenados kelkan tempon?
—Nu bone!— diris mia patrino, kaj ni eliris.
Johano aspektis tre stranga en la vestoj de mia patro. Liaj kruroj estis multe tro longaj por la pantalono, kaj marŝante ĉe mia flanko, mi komparis lin kun la cikonio, kiun mi vidis iam sur unu el la bildoj de "Mil kaj unu noktoj". Li mem tamen tute ne rimarkis, kiel strange li aspektas, ĉar refoje kuirante siajn pizojn, li estis feliĉa, ke la vestoj, kiujn li lasis sur la ŝipo, estis anstataŭigitaj de aliaj, tute egale, ĉu ili vestas bone aŭ malbone.
—La Insulo ŝajnas al mi malgranda—, diris Johano.
—Ŝajnas tamen, ke ĝi estas granda—, mi diris.
—Kial?
—Tion mi ne scias; ĉu Hamburgo estas pli granda ol la Insulo?
Johano rigardis min ridetante, kaj li diris post momento:
—Hamburgo estas eble centfoje pli granda.
—Ĉu loĝas tie multaj homoj? ... pli ol cent?
—En Hamburgo loĝas duono da miliono.
—Ĉu tio estas tre multe?
