Johano ridis pro la naiva surprizo, sed li konsentis.
Singarde ĉiu iris sian vojon, kaj post kelka tempo ĉiu alvenis sur la indikita loko. La knabo, kiu legis sian notlibron, tute ne rimarkis tion, kio okazas antaŭ kaj malantaŭ li. Tial surprizite li levis la okulojn, kiam tuj antaŭ li nekonata voĉo laŭte ekkriis:
—Ja-!
La surprizo fariĝis ankoraŭ pli granda, kiam tuj poste, malantaŭ li, alia nekonata voĉo ekkriis: "-fet!"
Li rigardis la vokintojn, fermis la notlibron kaj ne sciis, kion ekpensi. Antaŭ li staris malgranda ĝiba viro, malantaŭ li eksterordinare longa sinjoro, kaj ambaŭ estis al li nekonataj. Ili tamen ridetis tiel afable, ke li ne bezonis timi ion malbonan.
Li laŭvice rigardis al ili, fine ridetis ankaŭ, sed ne parolis, pensante ke la fremduloj volis nur ŝerci kun li.
—Jafet!—ekkriis Ivan. —Jafet!—ekkriis Johano, sed la knabo, kiu ne sciis, kion signifas tiu nomo, ĉar en Posen ne estis knaboj portantaj tiun nomon, refoje pensis pri ŝercado.
—Ĉu vi ne rekonas min?—demandis Ivan.
La knabo kapskuis nee.
—Ĉu vi ne rekonas vian amikon Johannn?—demandis la filozofo, sed refoje la knabo kapskuis nee.
—Ĉu vi ne rekonas tiun ĉi ĉenon!?—demandis Johano, kaj malbutonumante sian jakon, li tintadis per la bela ĉeno, farita el moneroj.
—Eble vi miksas min kun aliulo—, subite la knabo diris germane.
—Vi do estas muzikisto!—diris samlingve Johano.
—Jes, sinjoro, mi estas muzikisto.
—Vi do loĝis antaŭe sur la Insulo, ĉu ne vere?
—Sur Insulo!?... Mi estis neniam sur Insulo.
Johano eksidis ĉe la dekstra flanko de la knabo,
