—Ĉu vi ne scias, kiom estas miliono?
—Ne.
—Kiom estas milo?
—Milo? ... Mi pripensu!— mi respondis. Mi ja devis pripensi, ĉar eble mi ankaŭ ne sciis, kiom ĝi estas; pri tiom multe mi ja preskaŭ neniam aŭdis paroli.
—Mi klarigos—, li diris, vidante, ke mi ankaŭ ne scias, kiom tio estas.
Ni estis nun en la dunoj kaj Johano ekhaltis, rigardante ĉirkaŭ sin.
—Kiom da paŝoj ni faris de via domo ĝis tie ĉi?— li demandis, mezurante la distancon per la okuloj.
—Kvin cent!— mi diris, feliĉa, ke mi fine povis doni bonan respondon.
—Nu—, li diris. —Kvin cent kaj kvin cent faras milon. Imagu ke vi staras ĉi tie kaj mi je distanco de mil paŝoj.
—Mi povas tion.
—Bone. Imagu plue, ke je ĉiu paŝo staras unu homo.
—Mi povas ankaŭ tion.
—Bone; tiam vi vidus mil homojn, ĉu ne vere? Imagu poste kvin cent tiajn vicojn da homoj, unu vico flanke de alia.
—Mi povas imagi tion.
—Nu, vidante ĉiujn tiujn homojn kune, vi vidas la homojn loĝantajn en Hamburgo.
Mi devis bone pripensi por formi al mi ĝustan ideon pri tiom da homoj, kiuj eble nur kun peno povus stari sur la Insulo.
—Pri kio vi revas?— li demandis, ekstarante kaj sidigante min ĉe sia flanko.
—Pri tiom multe da homoj—, mi diris, —ĉar mi kredis, ke tiom da ili tute ne ekzistas. Mi vidis nur vin kaj miajn gepatrojn.
