—Unu el la sinjoroj estas holandano kaj la alia estas germano, sed mi jam miksis ilin, tiel ili similas unu la alian.
Maksimo diris germanlingve:
—Kiu el la sinjoroj parolas germane?
La pianisto respondis:
—Mi parolas la germanan kaj la polan lingvojn; la holandan tamen mi komprenas iomete.
—Ĉu vi estas germano aŭ polo? —demandis Maksimo.
—Mi vere ne scias.
—Ĉu vi ne scias!?... Kaj via kolego?
—Mi ne konis lin ĝis nun; mi kredas, ke li estas holandano, ĉar li parolis holande.
Maksimo sin turnis al la violonĉelisto, dirante germane, opiniante ke tiamaniere li komprenus lin:
—Sinjoro, vi estas holandano, ĉu ne vere? Bonvolu diri al mi, ĉu vi naskiĝis tia. Vi sendube pardonos al mi tiun demandon, mi ne faris ĝin pro scivolo, sed nur por helpi solvi la enigmon, kiu...
La violonĉelisto respondis:
—Eble mi estas holandano, ĉar mi ne scias, kie mi naskiĝis.
—Ĉu vi ne scias tion!?... Jen kio estas strangega; neniu el vi scias la nomon de sia naskiĝloko, ĉar ankaŭ mia amiko Romeskaŭ povas nur memori, ke li naskiĝis sur insuleto, sed li ne scias, al kiu lando apartenas tiu insuleto.
La pianisto subite diris:
—Sur insuleto!?... Antaŭ kvar jaroj mi renkontis en Posen du virojn, kiuj min alparolis, kredante ke mi estas ilia iama amiketo naskita sur insuleto, kaj ili certigis al mi, ke mi similas je tiu insulano kiel du gutoj da akvo similas sin reciproke.
