vizaĝo de la ekskuiristo partoprenis tiun senton, kaj preskaŭ samtempe ili ekkriis:
—Jen nia knabo!!
—Johano!... Ivan!—mi ekkriis.
Mi iris al ili kaj premis al ambaŭ la manon.
La pianisto, kiu ankaŭ ekstaris ekkriante: Sinjoro Johano!... Ivan!—same premis al ambaŭ la manon. Tiam mi prezentis al la du nege blankaj kamentubo-purigistoj mian amikon Maksimo, kiu pro nervemeco preskaŭ ne povis paroli. Ili frotis al si la manojn kaj fine diris al Johano:
—Ĉu vi do estas tiu amiko de Jafet Romeskaŭ..., kaj ĉu tiu via kolego vere estas la rusa kuiristo, kiu..., kiu tiel bone zorgis pri...
Johano ekridis, dirante:—pri mia knabo, ke li perdigis meze de granda fremda urbo, kie neniu povis kompreni lin, ĉu ne vere? Sed feliĉe, ĉio farigis bona.
Ivan grimace ridetis, sed li diris nenion. Intertempe la violonĉelisto ekstaris kaj mi prezentis al li la nove-venintojn.
—Jen nia amiko Moseo Landman, violonĉelisto—mi diris.
Johano rigardis lin kaj estis posten paŝonta pro nova surprizo, sed ĉar li devis doni la manon al Moseo, li restis staranta kaj rigardis unue la Brejanon, tiam la pianiston, fine min kaj diris:
—Sed, ĉu vi triobligis!?
Ivan strabe rigardis al sia longa kunulo, altigis la montran fingron de sia dekstra mano kaj murmuretis tra la dentoj:
—Jen nova miraklo...
Mi respondis al Johano:—Mi ne miras pro via demando, ĉar vidante nin tri vi vere rajtas demandi tion. Sed ni eksidu ĉiuj kaj priparolu tiun mirindaĵon; eble vi povos doni klarigojn.
