—Ho ne—, li diris ridetante, —mi ne manĝas homojn—, kaj kaptante mian brakon, li starigis min kaj ni triope iris laŭ la dunoj.
—Morgaŭ mi serĉkolektos ovojn—, mi diris.
—Mi vin akompanos.
—Ĉu vi tiam rakontos?
—Sendube.
—Pri kio?
—Pri kio ajn povas interesi vin.
—Ankaŭ pri Hamburgo?
—Jes—; kaj kun peno farante la samajn longajn paŝojn de mia longkrura amiko, mi kun li laŭiris la okulforman bordon de nia Insulo, ĉar mi deziris montri al li ĉion. Rapide pasis la horoj, kaj kiam vesperiĝis kaj la suno subiris sub la horizonton en tiun profundan misterplenan abismon, mia kapo turniĝis pro ĉio nova kaj ĉio admirinda, kion Johano estis rakontinta. Ho, se li povus restadi ĉiam, pensis mi, kiam mi supreniris la ŝtuparon por iri dormi kun Sim kaj Jafet, kiuj kiel kutime akompanis min al mia subtegmentejo. Kiam mi kuŝis sur mia lito, mi klare povis aŭdi malsupre en la ĉambro la klaran ridon de nia gasto, kiu ankoraŭ parolis al miaj gepatroj, kaj fine, laca pro tiaj eksterordinaraj okazintaĵoj de la tago, mi ekdormis.
