—Kóvacs!?—ekkriis la Brejano.—Rikardo Kóvacs estis mia muzikinstruisto, kiu loĝis kelkajn jarojn ĉe mia adoptintino. Ĉu tiu Kóvacs, kiu estis fama violonĉelisto, estus tiu sama Kóvacs, pri kiu vi legis?
—Ĉi tie staras Kóvacs, sen antaŭa nomo—. Johano legis plue:
— — —estis admirinda. Lia ludado venkis (kiel diris mia patrino) la korojn de la tuta aŭdantaro, li ne nur per sia arto, sed ankaŭ per sia aspekto impresis ĉiujn, ĉar neniam oni vidis pli belan junan homon.— — — — — — — —
Belgrado, la 15-an de Aprilo 1890-a— Hodiaŭ vizitis nin Andanoviĉ. Li multe parolis kun mia guvernistino. Patrino diris, ke li enamigis en sin, sed tion mi ne kredas, ĉar si estas malbela kaj nur guvernistino, dum li estas oficiro— —
Johano rapide transrigardis kelkajn paĝojn, sed trovis nenion interesan kaj nenion substrekitan, fine li legis plue:
Belgrado, la 1-an de Marto 1892-a—Kóvacs refoje solludis antaŭ multnombra aŭdantaro. Lia ludado fariĝis ankoraŭ pli bela laŭ mia opinio. Mi ekaŭdis, ke li intencas ludi ĉi tie ĉiun jaron almenaŭ dufoje— — — — — — —
Belgrado, la 1-an de Decembro 1892-a—Hanoviĉ edziĝis hodiaŭ kun mia kuzino Albertino. Mi ĉeestis la ceremonion. Mia patrino diris, ke Albertino tute ne amas Hanoviĉon, sed ke si edziniĝis kun li pro lia granda riĉeco. Mi edziniĝos nur kun viro, kiun mi amos— — — — —
