eĉ ne tion ekrimarkus. Min tre tuŝis la pruvo, ke Johano jam tiel frue en la mateno ekpensis pri mi.
—He! ĉu estas vi?— mi demandis, larĝe malfermante la okulojn. —Mi sonĝis, ke mi estas en Hamburgo kaj ke vi havis mentonharojn.— La maristo laŭte ridegis.
—Ĉu mentonharojn, kaj en Hamburgo!?— li diris. —Ho ne, mi estas ankoraŭ sur via Insulo... Kio estas tio?— li subite diris, fingre montrante mian litkovrilon sub kio io ekmoviĝis.
—Tio estas Sam—, mi diris. Samtempe la kapo de mia kato ekaperis kaj tuj poste la tuta besto, kiu, vidante fremdan viron, al kiu ĝi ne kutimis, kurbigis alte sian dorson kaj per laŭta siblado anoncis sian malamikecon. Tiam ĝi saltis de la lito, sur la ŝtuparon kondukantan al la tegmento kaj malaperis tra la nefermita aperturo. Johano ridis.
—Jen ankoraŭ unu, kiu timas, ke mi ĝin manĝos—, li diris. Jafet tute ne ektimis. Ĝi salutis la mariston per moviĝanta vosto kaj lekis liajn manojn.
—Jafet ne min timas—, li diris. La hundo saltis el la lito, mi sekvis ĝian ekzemplon kaj ni iris malsupren por matenmanĝi. Apenaŭ mia patro la duan fojon estis metinta sian ĉapon sur la dikan hartavolon, kiam mi ekstaris. Jafet, divenante mian intencon, kuris bojante eksterdomen. Mi prenis la korbon kaj atendis, ĝis Johano ekstaris por iri kun mi al la dunoj.
—Ho jes!— li diris, ni serĉos ovojn.
—Nu bone!— diris la patrino.
Mia patro silentadis kaj eklegis gazeton, kiel kutime.
—Mi iras!— mi diris.
—Nu, bone!— refoje diris mia patrino kaj ni eliris.
—Ĉu via patro neniam serĉas ovojn?— demandis Johano.
