Sed la hundeto ne obeis.
—Kio do enestas?—mallaŭte diris al si la virino, kaj la pordo malfermiĝis malrapide. Mia "patrino" eniris, kaj ekvidante du virojn, ŝi estis eligonta ekkrion de surprizo, sed la buŝo, kiu jam malfermiĝis, subite diris:
—Johano!!—kaj ŝi rigardis lin; tiam ŝi turnis la okulojn sur min, ŝiaj manoj altiĝis, kaj post kiam la retenita ekkrio sonis tra la cambro, si diris:
—Ĉielo... la knabo!—Tiam ŝi lasis fali la brakojn, kaj falis mem ĉe miaj piedoj. Ŝi svenis.
Johano levis kaj sidigis sin sur seĝo ĉe mia flanko.
—Akvon!—li diris al mi.
Mi eliris por alporti ĝin kaj malsekigis sian frunton. Ŝi malfermis la okulojn, rigardis min kaj ĝemploris.
—Ho, mia knabo... ĉu ĝi estas vi?
Mi ne kapablis paroli; mi prenis ŝin en miajn brakojn; tiam mi balbute diris:
—Jes... patrino... mi revenis.
Ŝi rekonsciiĝis tute, kaj dum ŝia kapo kuŝis sur mia brusto, ŝi levis la okulojn al la miaj kaj flustris:
—Dio! Dio!... Kie do vi restis tiel longe?... Kiom mi suferadis pro vi.
—Pardonu al mi, patrino; mi ne devus forlasi vin tiel, sed mi ne povis restadi pli longe.
—Mi scias, mia knabo, mi scias; "li" estis kulpa en ĉio; milojn da fojoj mi kulpigis kaj riproĉis lin pro tio; sed ne kredu, ke li estas malica, li eĉ ne estis malbona kontraŭ vi, kiam li rifuzis, ke vi lin akompanu al la vilaĝo; li ne kuraĝis agi alie.
—Mi sola estis kulpa—, diris Johano.—Sed jam ne pensu pri tio, ĉio farigis bona. Vi retrovis unu la alian, do estu kontentaj.
—Kiam revenos "li"?—mi demandis.
—Li iris hieraŭ vilaĝon, li revenos hodiaŭ vespere, eble tre baldaŭ.
