—Ni ripozu momenton—, diris Johano, kaj li eksidis. Memkompreneble mi ankaŭ eksidis kaj Jafet tuj sekvis mian ekzemplon. Ni sidis unuflanke de la alia kun nia nova amiko en la mezo, kaj tiel kiel, tri bonaj kamaradoj, ni ripozis post laciga marŝado tra la mola sablo. Mi rakontis al Johano pri miaj arĝentaj moneroj kolektitaj de mi kaj kiel mi ludadis kun ili dum la longaj vintraj vesperoj.
—Kion vi poste aĉetos per ili?— li demandis.
—Mi neniam pensis pri tio. Kion mi povos aĉeti?
—Tio dependas de la kvanto—, li diris ridetante pro mia naiveco, kaj li diris plue:
—En "la Urbo" vi povas aĉeti vestojn, poŝhorloĝon aŭ vi povas iri per via mono en teatron; vi povas vojaĝi per la vagonaro kaj cetere kaj tiel plu.
—Kiom da mono mi devas doni por iri teatron?
—Tio dependas; kiam mi havas multan monon, mi kutimas aĉeti enirbileton por bona sidloko, kiam mi havas malmultan monon, mi kontentiĝas kun malpli bona sidloko, sed en realo ĉiuj sidlokoj estas egale bonaj. Mi vidis riĉajn sinjorojn kaj sinjorinojn, kiuj enuis sur la plej bonaj sidlokoj kaj samtempe mi vidis malriĉulojn sur la malplej bonaj sidlokoj, kaj ili sin amuzadis treege. Sekvas el tio, ke ĉio dependas de cirkonstancoj.
—Ĉu mi devas multon pagi por vojaĝi vagonare al Hamburgo?
—Al Hamburgo? Ho ne; sed diru, kiom da tiaj moneroj vi havas.
—Tri cent tridek du.
—Nu, per tiom da mono vi povas vagonare vojaĝi eĉ pli malproksimen ol Hamburgo.
—Mi neniam vidis vagonaron.
—Kompreneble, vi neniam ĝin vidis.
