Sepa Ĉapitro
Refoje sur la subtegmenteja ŝtuparo — Refoja matenmanĝado kun preĝado kaj cetere — Mi montras mian Insulon al miaj fratoj kaj al miaj amikoj—Sur la dunoj—"La Fantazio"—Johano parolas kaj agas laŭ stranga kaj mistera maniero—La leganto fine ekscias, kiu estas Johano kaj kio fariĝis el li.—La ĉeno el moneroj—Postskribo kaj fino de Idoj de Orfeo.
Estis ĉirkaŭe je la naŭa horo, kiam en la sekvanta mateno mi vekiĝis. Mi saltis el mia lito, vestis min kaj rigardis ĉirkaŭe. Ĉio sur la subtegmentejo estis kiel en mia juneco, kaj la ŝtuparo staris sur la sama loko, kvankam mia patrino eble utiligis ĝin neniam por esplori, ĉu "li" estas venanta. Mi supreniris al la tegmenta aperturo kaj rigardis eksteren, tute same kiel antaŭ dek du jaroj mi faris por la lasta fojo.
Nenio antaŭ mi nek post mi estis aliiĝinta. La pecoj da tero (nome la najbara insulo Borkum kaj la "Plataĵo") elstaris ankoraŭ ĉiam el la ondoj. Post mi la bruna "Digo", kiun mi la antaŭan tagon por la unua fojo estis vidinta tuj de proksime, sin etendis dekstren kaj maldekstren, ĝis kiam ĝi perdiĝis ambaŭflanke por mia rigardo. Marbirdoj ŝvebis ĉiuloke, sed mi nun ne diris: nur atentu, mi forprenos viajn ovojn, ĉar ovojn mi ja ne plu serĉus. La vidaĵo ravis min; la vento disblovis miajn harojn, kaj ĉio revokis al mia memoro la pasintajn jarojn.
Sed mi ne povis restadi sur la ŝtuparo por daŭre admiri la belan panoramon, kaj mi malsupreniris al la
