—Mia filo, vi povas reakiri vian perditan posedaĵon, se vi volas nur dediĉi viajn manojn al la magia ensorĉo, al kiu mi dediĉis la miajn, kaj vi spertos, kiajn rimedojn ĝi povas havigi al vi.— —Mia patro, mi estas inklina al ĉio. Kiel sin nomas tiu magia rimedo?— —La laboro—, respondis la maljunulo.
La juna viro komprenis; kaj liaj blankaj manoj komencis fosadi la teron. Komence li tiris el ĝi nur nigran panon, sed iom post iom liaj manoj bruniĝis sub la sunbrilo kaj la kolorŝanĝintaj manoj baldaŭ havigis al li blankan panon. Li ne ĉesis laboradi diligente, fariĝis riĉega kaj lia patro vivis neesprimeble feliĉa ĉe li ankoraŭ multajn jarojn.
—Kion vi opinias pri mia rakonto?— Johano demandis.
—Ĉu ĝi vere okazis?
—Jes kaj ne.
—Mi ne komprenas.
—Vi komprenos poste, kiam vi estos vivanta kelkajn jarojn inter la homoj.
—Lazaroni havis bonan patron—, mi diris.
—Jes, li havis—, diris la maristo; kaj mi demandis:
—Ĉu tiu patro estis pli bona ol la mia?
—Tion vi spertos poste—, li respondis. Mi ekpensis, ke ekzistas ankoraŭ tre multaj aferoj en la mondo, kiujn mi devus sperti.
—Kion vi rakontos nun?— mi demandis, tute ne pensante, ke oni povas esti tro scivola aŭ maldiskreta; mi ja ne sciis, ke diskreteco ekzistas.
—Mi nun rakontos ion, kio vere okazis—, li diris.
—Nu, bone!— mi respondis, kaj Johano komencis la rakonton pri:
Gaŭda estas tre bela kaj purega urbeto en Holandujo. Ĉiuj ĝiaj stratoj kaj stratetoj estas zorge pavimitaj,
