—Pri kio vi pensas?— fine li demandis.
—Pri tiu ĉarpentistedzino.
—Kiel vi opinias pri ŝi?
—Ho, ŝi estas tiel bona kiel la patro de Lazaroni.
—Kion, laŭ via opinio, dirus via patrino, se tiu urbestro venus ĉe vin por aresti vian patron?
Mi pripensis refoje.
—Nu?— li demandis plue. —Kion ŝi dirus?
—Ho, ŝi dirus: Nu bone!— mi respondis, —ĉar ŝi ĉiam respondas tiel—, kaj ne atendante, kion respondos al tio la maristo, mi daŭrigis:
—Ĉu vi nun rakontos pri Hamburgo?
—Jes, sed tio ne estos fabelo nek rakonto—, kaj li rakontis pri tiu granda urbo; ke ĝi estas tiel malnova, ke ĝi kuŝas apud la larĝaj riveroj Elbe kaj Alster, ke la haveno estas tiel granda kaj preskaŭ plenplena je ŝipoj; ke la urbo konsistas el du partoj, unu nova, alia malnova; ke antaŭe la urbo estis fortikaĵo, sed ke de post cento da jaroj la muregoj estis forigitaj kaj ke sur ilia loko estas belegaj promenadejoj, kaj tiel plu. Li rakontis pri la soldatoj, pri preĝejoj, pri teatroj kaj ke li sentus sin feliĉa refoje esti en Hamburgo.
—Mi dezirus, ke vi ĉiam restu tie ĉi—, mi subite diris.
—Neeble!
—Tion ankaŭ ĉiam diras mia patro..., aŭ ke vi restu almenaŭ unu jaron.
—Kial do?
—Ĉar vi povas tiel bele rakonti.
—Nur tial?
—Ne, ĉial!— mi diris. —Mi estis ĝis nun tiel sola sur la Insulo, sed tion mi ne sentis; tamen, post kiam vi estos for, mi eble enuos tie-ĉi.
—Kuiru viajn pizojn, mia knabo!
